Herkes ölümsüzdür aslında; bir gün öleceğini bilebilir ama öldüğünü hiçbir zaman bilmeyecektir.

Yaşıyor ama bilmiyor yaşadığını.

İnsan, şimdi var olduğunu bildiği kadar bir zamanlar var olmadığının da bilincindedir; o hâlde varoluşunun bir sebebi var demektir.

Yaşıyor ama bilmiyor yaşadığını.

Ah, bir taş misali, bitki misali bilinçsiz olsak. Adımızı bile hatırlamasak!

Bilinç gittiğinde, insan çöpten başka bir şey değildi.

Olası tek cennet içinde bir zamanlar varolduğumu bilemeyeceğim cennettir.

Biz düşüncelerimiz değiliz, biz düşüncelerimizin düşüncesiyiz.

Her sabah uyandığımda hayata karışmak için özel bir çaba sarf ediyorum. Yüzüme taktığım maske mi gerçek, yoksa altında saklı olan ve benim “ben” demekten çekinmediğim varlık mı? Her şey sahte, gerçekten nasıl güldüğümü bile hatırlamıyorum. Yüzüm, gülüşüm, bakışlarım önceden tasarlanmış, dış dünyadan korunmak için bir kabuk gibi kullanıyorum onları. Sesime bile dayanmam mümkün değil.

Bir tek nefes almamız için, bir an bile varlığımızın bilincinde olmamız için, yüz milyarlarca parçacık, atom, proton, nötron kesin işlevlerini görmek zorunda.

İnsan zamanın içinde değil, zaman insanın içinde yaşar.

Yine de, Evren, kendisi kadar gerçek dışı olan bilinçli varlıklar için yeterince gerçektir.

Kozmos zekanın her türü ile doludur, iç içe kat kat var olurlar.

Aynaya bakıp kendini tanıyamamak, insanın kendi anılarını bir başkası yaşamış gibi anlatması, dünyanın kendisi dahil üzerindeki hiçbir şeye kayda değer bir varoluş nedeni bulamamak ve zihnin bedenden binlerce kilometre uzakta olması kadar korkunç ki...Yoruldum çok yorgunum... Yeryüzüne inme zamanı...

Düşünmek, ama var olmamak; işte bunu yapan kraliyet tahtına oturmuş demektir.

En çok anlamak yoruyor bizi.

Bilinç, çoğul olmayan bir tekildir.

Geçen zaman değil. Zaman, aynı kalıyor. Tersine biz geçiyoruz. Saf zaman aynı kalır, biz geçer gideriz.

Hangi yargı daha doğru görünüyor: 1)Bir beynim var. 2)Ben bir beyinim.

Bilinç var olmanın ön koşuludur.