Varoluşsal

Bu insanlar dünyada nasıl yaşamak lazımsa öyle yaşıyorlar, vazifelerini yapıyorlar, hayata bir şey ilave ediyorlardı. Ben neydim? Ruhum, bir ağaç kurdu gibi beni kemirmekten başka ne yapıyordu? Şu ağaçlar, onların dallarını ve eteklerini örten karlar, şu ahşap bina, şu gramofon, şu göl ve üzerindeki buz tabakası ve nihayet bu çeşit çeşit insanlar hayatın kendilerine verdiği bir işi yapmakla meşguldüler. Her hareketlerinin bir manası vardı, ilk bakışta göze görünmeyen bir manası. Ben ise, dingilden fırlayarak, boşta yuvarlanan bir araba tekerleği gibi sallanıyor ve bu halimden kendime imtiyazlar çıkarmaya çalışıyordum. Muhakkak ki dünyanın en lüzumsuz adamıydım. Hayat beni kaybetmekle hiçbir şey ziyan etmeyecekti. Hiç kimsenin benden bir şey beklediği ve benim hiç kimseden bir şey beklediğim yoktu.

Eğer ölü bir insanın içinden dışarı baksaydın yine de görebilirdin, ama göz kaslarını çalıştıramadığın için odaklayamazdın. Başını veya göz kürelerini çeviremezdin. Bütün yapabileceğin, görüş alanından bir şey geçene kadar beklemek olurdu. Donup kalırdın. Devamlı beklerdin. Berbat bir sahne olurdu.

Bir insanın başına doğmaktan daha kötü ne olabilir? Boğulan bir insana ıslanmaktan korkmuyor mu diye sormak gibi.

Hem ölüyüm, Hem diriyim, Yaşayan dört ölüden biriyim.

Yaşamak sözlük sayfalarında kalmış adınız mı.

Yaşamak ölümden başka bir şey değilmiş.

Yoksa ben, yok mu oldum.

Yaşamakla yaşamamak arasında hiçbir fark kalmadığında özgürlüğüne kavuşur insan.

Keşke boş duruşum aylaklığım yüzünde olsaydı. Tanrım, o zaman kendime ne büyük bir saygı duyardım. Hiç olmazsa tembelliğim, güvenebileceğim belirli bir özelliğim var diye kendime en büyük saygıyı beslerdim. Birisi benim için 'Kim bu adam?' diye sorunca, 'Tembelin biri!' karşılığını verirlerdi. Şaka değil, bu bir unvandır bir mevkidir, kusursuz bir meslektir.

Her şeyden koparılma hükmünü giydik; kendi yok oluşumuz dışında her şeyden...

İstemeden varım ve istemeden öleceğim. Olduğum şeyle olmadığım şey arasında, hayal ettiğim şeyle hayatın beni yaptığı şey arasında bir boşluğum.

Kim olduğumu bilmeyen ben, ne olacağımı ne bileyim? Kim olmayı düşünüyorum? Öyle çok şey olmayı düşünüyorum.

Fakat biz gerçekten yaşıyor muyuz? Hayatın ne olduğunu bilmeden yaşamak...

Yaşamaya mecbur edildiğim hayattan doğmuş zavallı umutlarım benim!

Şu küçücük dünyada herkes incitilmiş, isimsiz, herkes yanlış yerde.

Her şeyden bıktım ve her şeyin her şeyliğinden de bıktım.

Hep içeride yaşadım. Hayata hiç dokunmadım.

Peki, kim kurtaracak beni var olmaktan?

Ne umutlarım var, ne de pişmanlıklarım.

Anlamak için, kendimi yok ettim.

Aşağılık bir yer bu dünya.

Dünya, dünya ve insanlar, insan bedeni ve ruhu, benim ruhum ve başkalarının ruhları bana acı veriyor.

İnsan yalnızca kendisine hiçbir şey kazandırmayan, işten ibaret bu hayatı, gerçek olmayan ve doğru olmayan bu hayatı yaşarsa; işte ancak o zaman gerçek ve sürekli bir ölümle ölür.