#duygu

Galatasaray yarı finalde! Ağlamak istiyorum, Galatasaray yarı finalde!

Duyguları ucundan tutan teknoloji insanlarının, bu hayatın her zerresine yayılmış kuru görüntüler ve baştan savmalık içinde aşk yaşamaları mümkün değil. O nedenle bazı özel kişilikler dışında gençlerin ‘aşk’ diye yaşadıkları bir şuursuzluk hali.

Hiçbir yapay katkı içermeyen, sadece şarkılarla inşa edilmiş bir yol bu. Duyarsızlık cehennemini reddedenlerin kendi cennetlerine kanatlandığı kalabalık bir yol var şimdi. Hiçbir yapay katkı içermeyen, sadece şarkılarla inşa edilmiş bir yol bu. Düşüncenin sınırsızlığınca, yolcusunu her defasında derinlerdeki başka başka uzak ülkelere götüren şarkılar.

Bazı şeyleri sana yazdığımı düşünüyorsan, yanılıyorsun. Hepsini sana yazıyorum…

Eğer isterse bir insan size sesiyle de sarılabilir...

Size değil duygularınıza dokunan adamları sevin.

Bir duygu, anlaşılmıyorsa, duygu değildir zaten.

Cehâlet sorunu çözmeye, aklı ikna etmeye değil karıştırmaya, duyguları tatmin etmeye yarar.

Ne gariptir şu ayrılık günleri... Bir dosttan da, düşmandan da ayrılsan; nedense bir tuhaf oluyor insan...

Nasıl yükleniyoruz, nasıl bir tempo... Arif, şut pozisyonunda, vuruyor... Schmeichel... Direk... Goooool! Gooooool! Gooooool! Gol Kaan gol! İşte gol! İşte Türkiye! İşte Şampiyonlar Ligi! Golü çağıra çağıra getirdik. Çoğuri isteye isteye getirdik. Şimdi artık gönül rahatlığıyla ben de söyleyebilirim. Sevgili seyirciler, inanın ağlamak istiyorum!

Aşktan utananlar

Farkında mısınız bilmem, kimse kendi acısını bile duymuyor artık.

Sevmek insanın en büyük acısıdır.

Ya her şeyim ya hiçim,
Sorma dünyam ne biçim,
Bir kördüğüm ki içim,
Çözdükçe dolaşıyor.

Öyle uzak ki yerim,
Uzakları aşıyor,
Bütün özlediklerim,
Benden ayrı yaşıyor.

Ya her şeyim ya hiçim,
Sorma dünyam ne biçim,
Bir kördüğüm ki içim,
Çözdükçe dolaşıyor.

Sığ suları en hafif rüzgârlar bile coşturabiliyor. Derin denizleri ise ancak derin sevdalar..

Duygulara dair her şey çok zor geçiyor, iz bırakıyor.

Çok iyi çığlık atan şarkıcılar var. Beni dinleyicilerin gözünde bir adım ileri koyan bir şey varsa o benim o çığlığı gerçekten duygusunu vererek atabilmemden kaynaklanıyordur. Teknik olarak çığlık atabilmek farklı, söylediğin kelimeyi gerçekten yüreğinle söylemekle farklı. Bazen bir fısıltı da çok şey anlatabilir, yüreğinizde fışkıran bir çığlık da... Kendi acımı ve sevincimi haykırdığım için belki insanların içine biraz daha işliyorum.

Bir zamanlar yaralanmış gölgeniz Yalnızlığa ısılanmış geliyor.. Şiirlerde şarkılaşmış seslerle Duyularla durulanmış geliyor.. Her uykumdan uyanıyor gölgeniz, Gözlerime uzanıyor gölgeniz, Karanlıkta ışıklaşmış renklerle Özlrmime boyanıyor gölgeniz.

Son kadeh içilmiş, Son söz edilmişti. bir düşünce sardı hepsini.. Bir hatıra, Bir hırs, Bir kıskançlık, Bir yanıltı, Bir kardeşlik, Bir yanlışlık, Bir kin, Bir ümid, Bir şey.. İnsana ait.

İnsan kendinden de kaçamazdı ya. Yerini değiştirirsin, duygularını değiştiremezsin.

İçselleştirmeleri için birlikte fidanlar dikiyoruz, ormanlara gidiyoruz ama büyük bir eksiğimiz var. Yok olduktan sonra değil, varken değer bilmekle ilgili ciddi bir eksiğimiz var. Bu yüzden ders yılı açılışında fidan dikmeden önce ormanın küllerini göstereceğiz. Gidebilenlerin ayakları o küllere bassın, gidemeyenler fotoğraflardan, videolardan izlesin. Ondan sonra diksinler fidanlarını. O duyguyla dikilen fidan da tutar, bilgi de tutar.

"Maç kaybettiğimizde tamamen tecavüze uğramış bir kadın gibi hissediyorum."