Didem Mazlum

Bugün onunla son kez yani kendimi bir daha görmemek üzere...

Sustukça başka bir ben doğuyor. konuştukça yeniden ölüyorum.

Hata kavramı var oldukça, insan mutlaka hatanın varlığını besleyecektir.

Yalnızlık gel kurtar beni bu kalabalıktan; yüz kalabalığı, laf kalabalığı, her şey olma kalabalığı...

Yine dudaklarımı yiyorum, tadın kalmamış.

Yalnız insanlar yanlış aşkların ürünüdür.

Nefret ve tesadüf, aşkın en sevdiği iki kelime olmalı.

Aşkın doğasında bitiş yoktur, aşk aşkındır ve sınırlandırılamaz ancak düştüğü kalpte tükenir ya da devam eder. Doğasına aykırı tükenmeye mahkum edilen aşk varlığından zerre kaybetmez. İçkin değildir, sonsuzdur.

Gerçekten sevdiğimiz zaman, gerçek; sevginin önüne geçer ve o’nun kurdu olur.

Hümanist bir aşkın katli vaciptir.

Bir bir öldürüyoruz içimizdeki katilleri sevgilerle, sonra o sevgileri öldürmek için yeni katiller yaratıyoruz nefretiyle.

Kimse birbirini böyle sevmemeli, erkenden. Ve pas tutar sonradan kalbinin geç kalışları. Severken.

Ve tüm yazılanlar vahiyler gibi ağaçlara kazındı.

En kolay sevdiklerimizden vazgeçiyoruz, doyumsuz ruhumuzun macera hevesiyle.

Hayat nefs peşinde koşup onu köreltmekten ibaret.

İnsanlar nehirlere benzer; hep akar, hep değişir.

İçimde sürekli bir Türkan Şoray tedirginliği.

Gerçeği anlamak onu bilmekten daha çok zaman alıyor.

Kendini yüzeye yakın hissediyorsun ama asla orada olamıyorsun.

Çığ altında kalmak... hep italik yazılmalı... çünkü üzerine bir şey düşüyor ve sen eğiliyorsun...

Kanatları düşüyor gözlerimden meleklerin... Gözyaşı gibi, kayıp gidiyor kemiklerimin ucundan...

Görülenlerden öte var olan sevgilerdir içimizde... Senin gözlerinden bakarken hayata, ışığı görebilen çok az insan vardır o anda...

Anka kuşu olmak da niye? Bu bir evrim ve devrim diye...

Su perileri gölgemde saklanıyor...