Mutluluk bir yolculuktur, istikamet değil.

Mutluluk? varılacak herhangi bir yer değil, yolculuğun kendisidir.

Benim ülkemde mutluluk henüz çiçek açmamış bir ağaçtır. Tohumu toprağa düşmemiştir bile.

Gün ola devran döne. Umut yetişe.

Sen gel bizi yeni vakitlere çıkar.

Hiç ummadığın yerde, nâgâh açılır perde, derman erişir derde.

Yarın: Umutların, kestirimlerin, beklentilerin iskambil piramidi!

Gülmek için mutlu olmayı beklemeyin belki de gülmeden ölürsünüz.

Ne acılar bekliyor daha pusuda mutluluk umuduyla yaşayan zavallı insanları.

Sabır... Üstünde kara bulutlar olan bir grilikti sabır. Umuduysa sarıya boyuyordum; tıpkı sabahları birkaç saat görebildiğimiz güneş gibi. Hemen gökte yükselip evin ardından gözden kayboluyor ve sonsuz bir maviliği seyretmek zorunda bırakıyordu bizi.

Yolculuğun sona ermesi iyidir, ama sonunda önemli olan yolculuktur.

İşte ben hep böyle garip mahzun, Bir şey beklermişcesine yaşıyorum…

İlle de güzel şeyler bekliyorsan, bak, güzel bir gerçek söyleyeyim sana. Her yeşilliğin mutlaka çiçeği olması gerektiğini düşündüm.

Yaşam sevincin duruyor mu hâlâ içinde?

Gelir gibi yapıp köşeden 'U' dönüşü yapıyor mutluluk. Bir türlü mutlu olamadık bizde, ama hala U/mutluyuz.

İnsan mutluluğun olduğunu bildiği zaman ağlar. Ona inanılmadığı zaman artık ağlamaz.

Şimdi daha mutluyum, iyi şeyler düşünüyorum ve inanıyorum ki olabilecek, güzel şeyler başladı.

Bu ülke insanı kendi mutluluğu için bugüne kadar aslında hiçbir şey yapmamış. Yani, bu ülke ne kadar daha güzel ülke olabilir?

İç dünyası zengin olan bir kişi yazgıdan çok şey beklemez.

Beraberinde getirdikleri umutlar ve korkularla akın akın gelen arzulara teslim olduğumuz sürece... Kalıcı mutluluğa ya da huzura hiçbir zaman kavuşamayız.