Karanlığı yudumladım, yutkundum ve içinde boğuldum.

Bu kara gece, Penceremizden çamur gibi akmalı.

Bu kahrolasıca gecenin beyni paslanmış.

Yunus içine döndü umut, dışına baktı kaos var... Demir atmak istediğim ıslak limanlarda lodos var. Fokurdayan suda kaynayan kıskaçlar; kaynar kazanda ıslık çalıp duran ıstakozlar. Öyle güçlü sesim var ama, kâlpsiz kulağı kulaksız. Canımı ölümlerden çekip almaya bu güç yetersiz... Dinsin ateş arsız,yanık içim alevsiz. Gördüklerim doğruysa, bu çekip gidiş vedâsız... Benimle yaşlandılar ama benden önce ölü anılarım. Şu sudan kabarcıklar, ölüm tanıklarım. Yok ki topum tankım. Ardımdan kaynar, su döker kepçeler; yanar her yer, her yerim. Hepsi gâyet farkındalar, ruhum ölüme dalar. Dalan dalıp gider; dalını terk eder yaprak, ölür. Sesim artık gidercesine güçsüz. Sirenlerim bağırmaktan âciz. Ateşle taciz.

"Christopher!" diye bağırdım kendimi tutmayarak. Bazen annemden nefret ediyordum! Ve bu kadar da değil. Bazen senden de nefret ediyorum! Ölmek istiyorum! Belki de buraya tıkılıp kalmaktan iyidir. Yürüyen, konuşan ve giderek çürüyen bitkiler gibiyiz!

Ama artık benim sana kadar yetiştirecek ne sesim, ne halim kalmıştı.

Ne söylesem boş, ne söylesem anlatamam artık, iyisi susayım, bitireyim hikayemi.

Yunus içine döndü umut, dışına baktı kaos var... Demir atmak istediğim ıslak limanlarda lodos var. Fokurdayan suda kaynayan kıskaçlar; kaynar kazanda ıslık çalıp duran ıstakozlar. Öyle güçlü sesim var ama, kâlpsiz kulağı kulaksız. Canımı ölümlerden çekip almaya bu güç yetersiz... Dinsin ateş arsız,yanık içim alevsiz. Gördüklerim doğruysa, bu çekip gidiş vedâsız... Benimle yaşlandılar ama benden önce ölü anılarım. Şu sudan kabarcıklar, ölüm tanıklarım. Yok ki topum tankım. Ardımdan kaynar, su döker kepçeler; yanar her yer, her yerim. Hepsi gâyet farkındalar, ruhum ölüme dalar. Dalan dalıp gider; dalını terk eder yaprak, ölür. Sesim artık gidercesine güçsüz. Sirenlerim bağırmaktan âciz. Ateşle taciz.

Çaresizlik umutsuzluğa yol açar.

Yok derdümüze ölümden özge dahı çâre Hâsıl bu ki mihnet-zede bî-çâre-i ışkuz

Keşke. Ah bir anlamı yoktu. Her şeyi kaybetmiştim.

Hiçbir beklentiniz ya da inancınız olmadan sadece oradan gitmek zorunda olduğunuz için gitmeye devam edersiniz.

Korkacak bir şey kalmadı. Dibe vurdum. Senin kalbinden daha aşağıya düşemem.

Mesele kaybolmak değil, yolunu tekrar bulamamak.

Ne yapalım? Düştük denize sarılırız yılana...

Karanlığın sonu yoktu, mutsuzluğumu ve özlemimi de içine alan bir sarmal gibi ilerliyordu. Sanki bir kara delikte yürüyor ve bir hiçe dönüştürülüyordum.

Aklıma sığdıramıyordum karanlığı.

İyilik bu toprakları terk etti; ölümlerden kaçmanın yolu kalmadı. Ölüm, her an, her yerde ölüm.

Güçsüzlük hissim dibi yokmuş gibi görünen derinliklere çöküyordu ve kendimi, içinden çıkmama yarayacak elle tutulur hiçbir şeyin olmadığı bir depresyonun kuyusunda çırpınırken buldum

Titanik batarken keman çalan müzisyen gibiyiz. Hâlâ sahnedeyiz.