Artık çok yoruldum. Hiç bir şey yolunda değil. Ve ben bütün olanları bir kenara atıp herşey yoluna gidiyormuş gibi davranamıyorum.

Hayat dediğin uzun bir yorulma sürecidir.

Yorgunum; Çünkü yorgunluğumun yaşamak gibi bir anlamı var.

Vücudu dinlendirmenin en doğru yolu, aklı dinlendirmektir.

Dünya, geçmişten yorgun düşmüş, Ölebilse artık, dinlenebilse.

Dinlenme çalışmanın durmasıdır. Dolayısıyla yorğunluğu bilmeyenler dinlenmenin zevkini bilmez, hatta tadını bile alamazlar.

Hayat bu kadar ezdikten sonra insanda cesaret mi kalır?

Yorgun mu? Günde 15 saat çalışıp ayda birkaç yüz euroyla evine dönen baba yorgun olur, biz değil...

Yorgunların dinlenmesi için geceler yeter.

Yorgunum ölüler kentine ayak bastığım günden beri.

Sadece biraz uyumak, egzersiz yapmak ve eğlenme amaçlı seyahat etmek istiyorum. Ve rahat olmak. Kulağa çok sıradan geliyor olsa da, 20 yıldır bunu yapabilmiş değilim.

Yorgun savaşçılarız, yenilgiler eskitti bizi / Utanırız tadına varmaktan içkilerimizin / Biri bütün güneşleri toplar, vermeye bekletir / Üşümekten değil korku, ısınır olmaktan / Yorgun savaşçılarız, sevgiler ürküttü bizi

Yoruldum yaşadıklarımdan!

Bu dünyada yalnızca kovalananla kovalayan, her an bir şeylerle meşgul olanla yorgun düşmüşler vardır.

Umut, her zaman, en kötü koşullarda bile vardır. Ama onu sırtlayıp taşıyabilmek gerekir. Bazen umudu sırtımızda taşımaktan yorulur ve teslim oluruz hayata: "Umut kalmadı deriz." Oysa umut yanımızda, onu bıraktığımız yerdedir. Yorulan umut değil, bizizdir. Umudunu yere bırakan ve onu artık taşıyamayan kişi, hayatının anlamını da yitirmiş demektir.

Başka türlüsünü yorgunum anlatmaya

Dünya yordu bizi.

Hayat karşısında yorgunum artık.

Bakacağım tek yön önüm, doğru rotayı izler gözüm. Rüzgâra emânet sözüm, hasretlerle yandı gönlüm. Yalnızlığım kalbime zulüm, korkutmakta her an ölüm. Ben bir pembe diziyim, her günüm bir bölüm.

Bir düş kurdum bin düşündüm düştüm ben. Düştüğüm rüküş düşlerden düşe düşe bî-hâl oldum ben. Var gücümle savaşıp çatışmaktayım. Yabancılık çekerek alışmaktayım. İşte onlar; yaban insanlar... İşte onlar, meyvelerime sapanla taş atanlar. Ağızları lâğım, dilleri kahverengi. Bulunamaz Sago'nun dengi, beni anlaman için gerek biraz bilgi. İlim ilim demek, kendini bilmek demek. Hayat demek değildir sabah, öğle, akşam yemek yemek. Bilekle gelen emekten yemekse hüner demek, bunun için savaş gerek! Hep taarruz var. Hep zarar muharrebelerime katıl bak, kolay mı, zormu hayatım. Ummadığım taşlar başımı yarar, budur maruzatım. Ey zaat-ı pâkım, sübhâniyem; ilhâmına muhtâcım. Dayanmak davranmaktan zor!