Şah Hata'i'm eydir heman, dağları bürüdü duman.

Yüzünde toprak kokusu olanın alnında çakıl izi bulunması doğaldır.

Kuş canıyla uçar.

Dağ baba, ana tarla, gençlik at, bebek denizdir, dere hepimiz, su içimiz, ev cinselliktir.

Topraklar bizimdi biz onların olmadan önce.

Ben çiçeklere "toprağın sevdası" derim Kınalı Yapıncak... Onlar da toprağın dudağında birer buse olarak açılıp sönüyorlar... Hangisi toprağın kalbine gitmeyi düşünüyor?

Doğadaki ve yaşamdaki bir yön duygusunu, bu dallanan ve yayılan düzeni ağacın köküyle karşılaştıracağım. Kökten sanatçıya özsu akar, sanatçının içinden gözlerine akar.

Arkadaşlık ağaca benzer, kurudu mu bir daha yeşermez.

“Ben göremediğin hava akımlarında sallanan bir mum aleviyim. Yanmamı sağlayan kişi sen olmalısın.”

Efendim ‘köpekler gibi’. Köpekler kendi kendilerine dövüşmezler, köpekleri insanlar dövüştürür, burada sizi kim dövüştürüyor? Çakallar, sırtlanlar, bunların ekolojik dengede bir rolleri vardır, bunların her biri o sistemden beslenirler. Hiçbir hayvan, ne çakal ne sırtlan, ihtiyacından fazlasını yemez bazıları gibi beyler.

Doğanın yasalarını ihlal ederseniz, kendinizin kovuşturma avukatı, yargıcı, jürisi ve cellatı olursunuz.

Bir çiçek eğitimli bir ottur.

Kasırgada gezinir ve fırtınayı yönetir.

Sağanaklarda delice dans eden, boyuna uçuşmaktan sarhoş olan sığırcık kuşları gibi özgür, yapayalnızdım.

Doğa boşluktan hoşlanmaz.

İnsanlığın çarpık kerestesinden tamamen düz bir şey yapılmadı.

Bir kez kaçar uçurtman, sonra gökyüzüne küser insan.

Fırtınalar atmosferi arındırır.

Sevgi doğanın ikinci güneşidir.

Hasta bir ot hızla büyür.