#melankoli

Melankoli, bir kış gecesindeki seslerdi.

Mutsuzluğum sonsuza kadar sürer.

Melankoli mutsuz olma zevkidir.

Nihayet yağmur başladı. Bu sabah artık, yağmuru neden bu kadar çok sevdiğimi anladım. Ağlayan bir yüreğe benzediği için…

Benim müziğim o kadar ağlıyor ki, sözlerimde gülemiyorum.

Merhaba karanlık, benim eski dostum / Yine seninle konuşmaya geldim / Çünkü usulca emekleyen bir düş / Ben uyurken tohumlarını bıraktı / Ve beynimde filizlendi / Hâlâ duruyor / ... / Sounds of Silence

Yağmur bile marazi bir küskünlükle yağıyordu şehrin üstüne...

Kendimi üzmek, yiyip bitirmek için çabalıyorum; hiçbir şey bulamazsam geçmişi kurcalıyorum.

Her zaman melankoliden özgür değildim; ama melankolinin bile çekiciliği vardı.

Çok fazla melankolik olduğumda bazen, herkese olan bana da oluyor, aşağı inme gereği duyuyorsun. Ben de oldukça yalnız hissediyorum bazen. Ailem yanımdayken de bazen böyle hissediyorum. İşim ve hayat tarzım herkesin isteyeceği ya da kaldırabileceği bir tür değil. Onu yeğlediğimi söyleyemem. Çünkü daha önce de dediğim gibi yalnızlık bizim her zaman baş etmek durumunda olduğumuz bir şey. Kanser de bizi ilgilendiren bir şey. Kafamda o gölge olmadan hayatıma devam etmeye çalışıyorum. Ancak tabii ki bunu her gün hatırlıyorum.

Güneş bize haram.

İnsan özlüyor. İnsan bazen neyi özlediğini unutup özlemeye devam ediyor.

Bütün güzel ve kıymetli şeyler yalnızdır.

Her şey beni üzüyor, üzmek için birleşmiş!

Tükenmiş sistemlerde melankoli, âni bir duyarsızlaşma ve sessizlik biçimidir. İyiyle kötü, doğruyla yanlış arasındaki dengeyi koruyabilme ya da buna benzer değerleri birbirleriyle karşılaştırma hattâ daha genelinde bir güçler dengesiyle toplumsal meydan okuma ve amaçlardan umut kesildiğinde geriye kalan şeydir. Çünkü sistem her yerde ve her zaman çok güçlüdür, yani üstün ve egemen bir konumdadır.

Bir ambar dolusu hüzünle dönüyorsun gittiğin yerlerden...

Karanlık çökünce bütün yorgunluklar gibi bütün umutlar da birbirine benziyor nedense.

Ben seni unutmam, sen beni güzel hatırla...

Melankoli ve ütopya aynı madeni yuvarlağın başı ve sonudur.

Düş kuran kişi hüzünlü olmaktan, tek başına olmaktan ve beklemekten mutluluk duyar..

Dünyaya neşeyle bakamıyorum artık ve bütün canlılardan özgürce zevk alamıyorum. Yalnızca yıldızların alanı beni hala çekiyor.

Bir cam kavanozda yaşamışlığımla, beynimin içindeki tüm güzel hayallerle, o hayallerin yıkılışındaki şaşkınlığımla. Kendi kendimle çok güzel eğlendim.

İyi niyetli ve sevimli bir kızdan kalanlar Sallanıyor durmadan boş salıncaklarda 'Üzgünüm' diyor, Bir mutluluk şiiri daha yazamam bu saatten sonra!

Hiçbir zaman, hiçbir yerde rahat edemem, her zaman da bulunduğum yerden başka bir yerde daha iyi olacağımı sanırım.