Hüzünlü bir vicdan insanı mikroptan daha hızlı öldürür.

Izdırapların en büyüğü kendi kendini suçlu görme duygusudur.

Kapanmayan tek yara vicdan yarasıdır.

Vicdan azabı, insanın içinde bir cehennemdir.

İnsanın kendisine çektirdiği acıya azap denir. Teknik adı vicdan azabıdır. Bugüne kadar binlerce hayalet hikâyesi duymuşsunuzdur. İşte bunların başlangıcı da bu vicdan azabıdır. Dünya üzerinde hayalet gördüğünü iddia eden ilk insan, yaşarken canını yaktığı dostunu öldükten sonra o kadar çok düşünmüş ve kendine o kadar çok kızmıştır ki, yıllardır tanıdığı bir yüzü, bedeni evinin odalarında uçuşurken görmeye başlamıştır. Sonra bu olayın üstüne binlerce yıl binmiş ve insanlar her yerde hayaletler görmeye başlamıştır. Oysa hayalet dediğin şey, yaşarken kazık attığın insanlar öldükten sonra duyduğun vicdan azabının sana oynadığı bir tiyatrodur. Vicdan azabı öyle bir hikâyedir ki, aynı hayaletler gibi adamı korkudan öldürür.

Vicdan azabı, insanın içinde bir cehennemdir.

Ne zaman hayattan zevk alacak olsan, bir başkasının hayatını yok ettiğin aklına gelecek.

Suçluluk, belli belirsiz bir huzursuzluk ya da şüpheden farklıydı, ne de olsa yaşanmışlıklara dayanırdı.

Başkasının kalbini kırarken sizinki daha çok acıyor.

Hiçbir şey aramıyorum. Şimdi kendimle ilgili o zaman anlamadığım birçok şeyi anlıyorum. Neler olduğunu anlamamı sağlıyor. O kadar yakın olanlar kadar emin değilim ama bunun anlamsızlığı beni korkutuyor.

Suç. İnsanları kontrol etmek için kullandığımız bu mekanizma. Bu bir illüzyon. Bir tür sosyal kontrol mekanizması ve çok sağlıksız. Vücudumuza korkunç şeyler yapar.

Kendini suçlayan insan, suçlayıcı toplumun elinden kurtulmak için, kendi suçunu gün evvelinden kendi eline alan insan demektir.

İnsan, doğası gereği kime zarar vermişse ondan nefret eder.

İnsanın vicdanı hatırladığı müddetçe hiçbir hata unutulmuş değildir.

Eğer içimizde bir vicdan bulunuyorsa o doğuştan gelme değildir.

Kendini boşuna harcamış olur insan, dilediğine ulaşıp da sevinç duymazsa. Yıktığın hayat kendininki olsun daha iyi, yıkmakla kazandığın yapmacık bir mutluluksa.

İnsan karar verince öldürmeye birini, gerekçe bulur önce ikna eder kendini.

Ölçüsüz isteklere kapılmış, kibirle başkalarını hor görmüş, zorbalıkla zaferler kazanmış, kalleşçe ihanet etmiş, namussuzca kazanç sağlamış, sınırsız bir açgözlülük göstermiş, utanmazca savurganlıklar yapmış kişi, kaçınılmaz olarak korkar kendi belleğinden.

İnsan ilerde utanmamalı, yaptıklarından...

Ceza kaldırılabilir; ama suç insanın içinde sonsuza kadar yaşar.