Sessizliği bilmeyenlerin sesini dinlemezler.

Bazen cümleler başlar sonra biter, arası uzun bir boşluk…

Konuşmak, bir şey söylemek değildir.

Bazı kısa cümleler, kişiye söylenecek hiçbir şey kalmadığı hissini verme yetenekleri bakımından eşsizdir.

Hiçbir şey söylememek bazen daha fazlasını söyler.

Sessizlik, çok kez toplumun değer ve hükümlerini sözlerden daha güçlü olarak belirtir.

Düşüncelerim, ruhum ve bütün anlamlar sessizlikte şekilleniyor. Kainatın fısıltılarını sessizlikte duyuyorum.

Sessiz değilsin. Büyük bir gürültünün içindesin, duymuyorlar.

Bir duygu, anlaşılmıyorsa, duygu değildir zaten.

Sustuğunu bilen olgundur, bildiğini susan değil.

Konuşmanın beceremediğini saf masumluğun susması başarır çoğu kez.

Tüm insanlar aynı sözleri kullanır ama birbirlerini anlamazlar.

En önemli şeyler en zor söylenir, çünkü kelimeler anlamını eksiltir.

Konuşmanın konusu sınırlıdır, fakat susmanın konuları tükenmez..

Bazen sesini duyurmak için, susman gerekir.

Konuşmanın beceremediğini saf masumluğun susması başarır çoğu kez.

Sözcükler saatler gibidir; en kötüsü hiç yoktan iyidir, en iyisi pek doğru değildir.

Bana öğrettiğin kelimeleri kullanıyorum. Artık hiçbir anlama gelmiyorlarsa, bana başkalarını öğret. Ya da bırak susayım.

Konuşmaya ne lüzum vardı? Bütün güzel laflardan ve hoş insanlardan sıkılan bu mahlukları, birbirlerinin sessiz mevcudiyeti, yorgunluk verecek kadar doyuruyordu.

Dünyanın yarısı söyleyecek birşeyi olan ama söyleyemeyen, öteki yarısı da söyleyecek birşeyi olmayan ama durmadan konuşan insanlardan oluşur.