Sessizlik, aşağılamanın en mükemmel ifadesidir.

Bazen cümleler başlar sonra biter, arası uzun bir boşluk…

Bazı kısa cümleler, kişiye söylenecek hiçbir şey kalmadığı hissini verme yetenekleri bakımından eşsizdir.

Sessiz değilsin. Büyük bir gürültünün içindesin, duymuyorlar.

Konuşmanın beceremediğini saf masumluğun susması başarır çoğu kez.

Sor Juana der ki: "Söylenecek hiçbir şeyimiz olmadığı için sessiz durmayız, sessiz duruyorsak eğer söylemek istediklerimizin hepsini nasıl söyleyeceğimizi bilmediğimizdendir bu.

Müzik, söylenemeyen ve hakkında sessiz kalmanın imkânsız olduğu şeyleri ifade eder.

"Tartışma" eski dilde münazara. Yani nazar etme, karşılıklı bakış oluşturma... Son zamanlarda ise ezme, alt etme, aşağılama... Tartışma!

Sessizliği bilmeyenlerin sesini dinlemezler.

Bazen sesini duyurmak için, susman gerekir.

Dil cesarettir: bir düşünceyi tasarlama, konuşma ve bunu doğru yapmak için.

Şu anda sadece söyleyecek çok şeyi olan ve söyleyecek hiçbir şeyi olmayan parlak bir adamım.

Konuşmaya ne lüzum vardı? Bütün güzel laflardan ve hoş insanlardan sıkılan bu mahlukları, birbirlerinin sessiz mevcudiyeti, yorgunluk verecek kadar doyuruyordu.

Dünyanın yarısı söyleyecek birşeyi olan ama söyleyemeyen, öteki yarısı da söyleyecek birşeyi olmayan ama durmadan konuşan insanlardan oluşur.

Aynı dilde konuşamayacağımızı fark edince, aynı dilde susmayı seçtik.

Konuşmasını bilen ne zaman konuşması gerektiğini de bilir.

Zeki adamlar söyleyecek bir şeyleri olduğu için konuşurlar. Aptallar, konuşmaları gerektiği için.

Bilge insanlar konuşurlar çünkü söyleyecek bir şeyleri vardır. Aptal insanlar konuşurlar çünkü bir şey söylemek zorundadırlar.

Herşeyi söylemem ama, her şeyin resmini yaparım.

Konuşmadıkça, anlatmadıkça daha çabuk daha sağlam, daha derin unutuyor insan.