Herkesin bir mutsuzluk ve ona eşdeğer bir mutluluk kapasitesi vardır.

Bazen şans, insanlara mutluluk ve tüm iyi olanaklar için gerekenleri verir… Sadece onlarla kendilerini daha ne kadar mutsuz edebileceğini görmek için.

Ne yazık ki çoğu insan daha önce mutlu olduğunu ancak mutsuzluğa düştüğü zaman anlıyor.

Mutluluk, bilinç susuncaya değin, belleğinden avuntu çıkarabilenlere özgü olsa gerek.

Bir kimse bir başkasını mutlu kılamaz fakat bir kimse bir başkasını mutsuz kılabilir. Dünya üzerinde mutluluktan çok mutsuzluk olmasının temel sebebi budur.

Öyle bir şeydir ki bu kibir, insanı kendi elindekiyle değil başkasının sefaletini görerek mutlu olmaya iter.

Cinsel eğilimlerin temeli hazdır. İnsan sevince aptallaşır. Aşk yoktur, libido vardır. Bir objeye duyulan sevgi, ona sahip olma isteğinden gelir. Hiçbir erkek birlikte olmak istemeyeceği bir kızla yakın arkadaş olmak istemez. İnsan mutlu olmak ister; bu yüzden berbat haldedir.

Sonunda mutlu olabilmek için her zaman bulunduğunuz yerden başka bir yere mi gitmeye çalışıyorsunuz? Gerçek şu ki, tüm mutsuzluklar şimdiki zamanın inkarından kaynaklanır.

En sinir bozucu davranışın ardında bile, anlayış görmek için çırpınan mutsuz bir insan vardır.

İnsan, kendi dünyasının dışında gezinmek ister; mükerrer denetimlere, hırslı, çılgın deneyimlerine bakmaksızın, hâlâ imkânsız olana kalkışır; araştırmalarını görünen dünyanın ötesinde gerçekleştirmeye gayret eder ve sefaleti hayali diyarlarda arar. Pratik bir filozof olmadan önce metafizikçi olur. Hayaller üzerine meditasyon yapmak için gerçekler üzerinde düşünmeye son verir. Varsayımda bulunmak, hipotezlere kendini vermek için deneyimi ihmal eder. Aklını geliştirmemeye cüret eder, çünkü ilk günlerinden beri onun suçlu olduğunu düşünmesi öğretilmiştir. Yaşadığı dünyada mutlu olduğu imkânları düşünmeden önce, başka bir hayatın belli belirsiz yerlerindeki kaderini biliyormuş gibi davranır; kısacası, insan doğanın çalışmasını küçümser.

Neden mutsuzsun? dedi. Mutsuz değil, beceriksizim dedim. Sizin gibi, mutlu olduğumu sanmayı beceremiyorum. Hepsi bu.

Cebinizde, çantanızda bir kitap taşımak; özellikle mutsuzluk zamanlarınızca cebinizde, çantanızda sizi mutlu edecek bir öteki dünya taşımak demektir.

Otuzlardan sonra anladığım bir şey. Bir kere daha söylemiştim aslında, onun arkasındayım hala; mutluluk galiba mutsuzluğa alışma hali. Kardeşim biz bu dünyada mutsuz olacağız bu kesin. Çünkü bizi mutsuz edecek birileri çıkacak, sen ne yapmaya çalışırsan çalış, buna engel olamayacaksın, dediğin zaman tamamdır. Bence mutluluk bu.

Mutsuz aşk yoktur: sahip olmadığımıza sahibizdir yalnız. Mutlu aşk yoktur: sahip olduğumuza sahip değilizdir artık.

Mutlu olmam gerekirdi, ama değildim.

Azıcık mutluluk... Herkes için iyi olur. Ama hiç kimse azıcık mutluluk istemez. Ve mutluluk fazla büyük oldu mu, değeri azalır.

Dünyadaki tüm mutsuz insanlar arasında en mutsuzları, yapmak istedikleri bir şeyi bulamayanlardır. İşini iyi yapanlara gerçek mutluluk gelir, ardından ferahlatıcı bir dinlenme dönemi gelir.

Bütün mutlu aileler birbirlerine benzerler, her mutsuz ailenin ise kendine özgü bir mutsuzluğu vardır.

Aslında, bazen yaşam, ölüm pahasına öğrenilir; mutluluk, mutsuzluk pahasına öğrenilir.

Kızılderililer Dünyada onlar kadar tatlı dilli insanlar yoktur. Her zaman gülüyorlar.