Düş kuran kişi hüzünlü olmaktan, tek başına olmaktan ve beklemekten mutluluk duyar..

Karanlıkta aylak aylak dolaşarak aradı bir dostum ışığı, ben evimde sıcak çorbama daldırırken kaşığı. Birbirimizi karanlık kamufle etmişti ve durum kötüydü. Diğerlerini ışıklar bronzlaştırdı, tenler ölüydü. Birisi kalbini tâmir ettirdikten sonra hiç ağlamadı. Diğer dostum son yediği kazıktan sonra hiç konuşmadı. Derler ya, ağzını bıçak açmadı, diğer dostum Hakk'a karşı geldi beli bir daha doğrulmadı.

Yalnız kaldınız sanırsınız, Biliyorum. Yalnız bırakılmışsınız, Biliyorum. Ötesi yok. Ötesi var: Yalnızlık Müziğin bile seni dinlemesidir. Yalnızlık İnsanin kendine mektup yazması Ve dönüp-dönüp onu okuması Yalnızlığın da ötesidir.

Biraz sonra Sonra Olacaktır Ötesi var: Yalnızlık Müziğin bile seni dinlemesidir.

İnsanlar her zaman benimle değildi ama müzik hep benimleydi.

Benim müziğim o kadar ağlıyor ki, sözlerimde gülemiyorum.

Düşündüm: "Gökte herkesin bir yıldızı olduğu doğruysa, benimki çok uzakta, karanlık ve pek önemsiz bir şey olmalıdır. Belki de benim hiç yıldızım yok!"

Her şeyin bir yerde sonu vardır ve karanlığın yalnızlığı birisine aittir.

Yalnız müzik var, ilişkilerimin iyi olduğu.

Müzik benim sığınağım oldu. Notalar ve ardımda kıvrılan yalnızlık arasında gökyüzüne ağırca ulaşabildim.

Çok fazla melankolik olduğumda bazen, herkese olan bana da oluyor, aşağı inme gereği duyuyorsun. Ben de oldukça yalnız hissediyorum bazen. Ailem yanımdayken de bazen böyle hissediyorum. İşim ve hayat tarzım herkesin isteyeceği ya da kaldırabileceği bir tür değil. Onu yeğlediğimi söyleyemem. Çünkü daha önce de dediğim gibi yalnızlık bizim her zaman baş etmek durumunda olduğumuz bir şey. Kanser de bizi ilgilendiren bir şey. Kafamda o gölge olmadan hayatıma devam etmeye çalışıyorum. Ancak tabii ki bunu her gün hatırlıyorum.

Bütün güzel ve kıymetli şeyler yalnızdır.

Karanlıkta ona doğru haykırıyorum ama sanki hiç kimse yok orada.

Sokaklarım koyu karanlıktır. Koyu karanlıktır düşlerim. İşte bunun için hüzün çökmüştür yüreğime, Aydınlıkta pek belli olmaz gülüşlerim.

Karanlık çökünce bütün yorgunluklar gibi bütün umutlar da birbirine benziyor nedense.

Karanlık, acı içerisinde, gelip sarılacak birilerini beklerken, hiç kimsenin sana sarılmaya gelmemesini anlayabilir misin?

Birileriyle bir şeyler yapmaktansa, tek başıma sessizce kitap okumayı, kendimi vererek müzik dinlemeyi severim.

Ben hep karanlıkta kalan adamım, gün ışığına alışkın değilim.

Yalnızlık Müziğin bile seni dinlemesidir.

1979′un 29 Kasım sabahı dünyaya gözlerimi açtığım anda müzik için yazılmıştı kaderim belki de….Kim bilebilirdi Ankara’nın hasret kokan sokaklarından çıkıp gelecektim İstanbul’a, müzik uğruna… Ardımda bıraktıklarım mıydı içimde sızlayan o ilk otobüs yolculuğunda, yoksa yollarına düştüğüm bu koskoca kentin içinde ‘belki de yalnız kalacağım’ düşüncesi mi… Anılarımın bir intikamı mıydı sessizce gözlerimden düşen damlalar, yoksa geleceğime dair ektiğim başarı tohumlarını mı suluyordum her damlayla…