İnsan özü karanlık bir deniz; fazla açılmaya gelmez.

Güçsüzlük hissim dibi yokmuş gibi görünen derinliklere çöküyordu ve kendimi, içinden çıkmama yarayacak elle tutulur hiçbir şeyin olmadığı bir depresyonun kuyusunda çırpınırken buldum

Titanik batarken keman çalan müzisyen gibiyiz. Hâlâ sahnedeyiz.

Bu kara gece, Penceremizden çamur gibi akmalı.

Bu kahrolasıca gecenin beyni paslanmış.

Göklerde, umutsuzluklarla sızlanan soluklar vardır. Gece, loşluğunun içinde kefenler getirerek ta yükseklerden iner.

Karanlık, alabildiğine karanlık kentimin üstünde, ülkemin üstünde. Tutacak bir dalımız kalmadı mı artık?

Darwin, mağaraya konan bir insanın körleştiğini yazıyor. İnsanın gelişmiş türü olan 'aydın' da bunu tersi oluyor: Karanlıkta gözü büyüyor.

Yunus içine döndü umut, dışına baktı kaos var... Demir atmak istediğim ıslak limanlarda lodos var. Fokurdayan suda kaynayan kıskaçlar; kaynar kazanda ıslık çalıp duran ıstakozlar. Öyle güçlü sesim var ama, kâlpsiz kulağı kulaksız. Canımı ölümlerden çekip almaya bu güç yetersiz... Dinsin ateş arsız,yanık içim alevsiz. Gördüklerim doğruysa, bu çekip gidiş vedâsız... Benimle yaşlandılar ama benden önce ölü anılarım. Şu sudan kabarcıklar, ölüm tanıklarım. Yok ki topum tankım. Ardımdan kaynar, su döker kepçeler; yanar her yer, her yerim. Hepsi gâyet farkındalar, ruhum ölüme dalar. Dalan dalıp gider; dalını terk eder yaprak, ölür. Sesim artık gidercesine güçsüz. Sirenlerim bağırmaktan âciz. Ateşle taciz.

Siyah bir ışık görüyorum.

İnsanlara güvensizim, asıl karanlığım bu benim.

Tahta değil, kubura oturdum…

"Christopher!" diye bağırdım kendimi tutmayarak. Bazen annemden nefret ediyordum! Ve bu kadar da değil. Bazen senden de nefret ediyorum! Ölmek istiyorum! Belki de buraya tıkılıp kalmaktan iyidir. Yürüyen, konuşan ve giderek çürüyen bitkiler gibiyiz!

Karanlıklar için ben ölümüm.

Işık her şeyden hızlı olduğunu düşünür. Ama ışık ne kadar hızlı olursa olsun karanlık her zaman ondan önce ulaşmış ve onu bekliyor olur.

Bir intihar olayı okuyunca, insana buz gibi ter döktüren şey, pencerenin demirlerinde asılı duran narin ceset değil, intihardan hemen önce o kalpte olup biten şeydir.

Dinlerin son zemini, insanın çocuksu çaresizliğidir.

Narkoz verilmiş gibi bir durgunluk...

Endişe, kendi iç sesimizi duymamızı engelleyen radyodaki parazit gibidir.

Ama artık benim sana kadar yetiştirecek ne sesim, ne halim kalmıştı.