Her insan yalnızdır.

İnsanın, kendisinden başka kimsesi yoktur!

İnsanın insan olabilmesi için diğer insanlardan kurtulması gerekmektedir.

Kelimeden önce de Yalnızlık vardı. Ve Kelimeden sonra da var olmaya devam etti Yalnızlık... Kelimeler, Yalnızlığı unutturdu ve Yalnızlık, Kelimeyle birlikte yaşadı insanın içinde.

Bireysel insanın ebedi arayışı, yalnızlığını parçalamaktır.

İnsan sevgi karşısında da ölüm karşısında olduğu gibi yalnızdır.

İnsan, bir kere tek başına kalmaya görsün! Nerede olsa tek başınadır. Meydan savaşında bile.

Kimse yok senin yanında.

Ne kadar ünlü olursa olsun, kendi kendine yaşardi insan.

Yetişkin olmak yalnız olmaktır.

Sorarlarsa, 'Ne iş yaptın bu dünyada?' diye, rahatça verebilirim yanıtını: Yalnız kaldım. Kalabildim! Altı milyar insanın arasında doğdum. Ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından...

Herkes beraberinde taşıdığı bir parmaklığın ardında yaşıyor.

İnsan kendiyle yalnızdır. Başkalarıyla birlikteyken çoğu kişi kendiyle de değildir. Her ikisinden de sıyrılıp, çıkmak gerekir.

Kişinin en yakını, yine kendisidir.

Her insan kendi varlığının tacıdır. Dünyaya bu şekilde katılıyor.

Kendin olmak, başkalarına ait zamanlarda, sürüklenmemek için odandan dışarıya çıkmaman gerekir. Çıktığın andan itibaren sen yoksundur artık.

Her insan kendi adasında yaşar.

Sınırı yok bu hiçlik mertebesinin. Tarifi yok dünyadaki sahipsizliğimin.

Bir yığın insan gördüm, günlükleri dolabında gizli saklı. Kendiyle mektuplaşan ya da kendiyle konuşan. Dününü unuttu hepsi. Günler günlüklere küstü ya da günlük yazara kara kara önlük giydi, son mektup kalbine sıktı.

Büyük çapta yaratıcı insan 'benim' diyen insandır.