Hayat öyle bir biçimde olmalıydı ki, her anı anlamlı olsun!

Herkes ölür ama herkes gerçekten yaşamaz.

Diyorum ki kişinin doğum tarihi pek önemli değil aslında, dünyaya gözlerini açmak daha önemli.

Herkes dedi, merak içinde, Ölümden sonra hayat var mı diye, Boşuna düşünürler, Sanki hayat varmış gibi ölümden önce.

Sorgulanmamış bir hayat, yaşanmaya değmez.

Ölümden önce hayat var mı?

Ben bilmek istiyorum; gerçekten de yaşamak dediğimiz şey, şu bir avuç yerde yaşlanıncaya kadar dolaşıp durmaktan mı ibaret?

Yeniden doğulmaz. Doğsan bile ne olacak?

İş, erken doğmakta değil, Gelmişken yaşamakta…

İnsanların yüzde doksanı yaşamazlar, sadece vardırlar.

Yorgunum; Çünkü yorgunluğumun yaşamak gibi bir anlamı var.

Eğer hayat bu kadar tatsız bir şeyse, ne diye onu uzatmaya bu kadar meraklısınız?

Severek yaşamak, hayattaki en büyük meydan okumadır.

Hayatın tadına baktım.

Anladık dediğin dedik, Ama dediğin ne? Doğrusun, söylersin düşündüğünü, Ama düşündüğün ne?

Zâten inancımız olmasa, vâr olmanın anlamı anlamsızlıktan başka bir anlama gelir miydi?

Kaç tabut gömülecek yeraltına ve kaç kişi gidecek habersiz uzaklara? Kaç yalan yıkacak güvenleri? Kaç satır yazılacak kader kitabına ve kaç dua edeceksin tanrına, kaç damla gözyaşı dökeceksin?

Güç ancak ölüleri korur.

O kadar çok tanımı var ki şiirin. Neredeyse herkes için farklı bir anlamı, farklı bir duruşu var. Yine de insanın kalbinden geçenleri, içinden geldiği gibi ortalığa dökmesi diye bir tanım getirebiliriz belki.. Benim içinse şiir, kendimi ifade etme yöntemi. Bir çeşit konuşma. Ya da hatıralara uğrama metodu. Hayatın koridorlarında savrulup giderken , "bir dakika ben de buradayım" diyebilmektir diye düşünüyorum.

Şiirden önce aşk vardı, şiirden sonra ölüm var.