Kendi kusurlarımızın tam zıtlarıyla övünürüz: İradesiz miyiz, inatçı olmakla övünürüz.

Bu yüzden bedenleri bulmaya çalışmak benim için gerçek olandan bahsetmekten çok daha kolay. Olabildiğince çok daha olumlu.

Utançtan kaçmak için en sık başvurulan yol mükemmeliyetçiliktir.

Kendini suçlayan insan, suçlayıcı toplumun elinden kurtulmak için, kendi suçunu gün evvelinden kendi eline alan insan demektir.

Kişioğlu düzeltemediği kusurlarını giderek birer üstünlük, birer erdem saymaya başlar.

Şecaat arz ederken merd-i kıpti sirkatin söyler.

Gurur ve nefret ayrılmaz: bunlar tek bir sürecin farklı yönleri.

İdeallerimizde farkında olmadan kusurlarımızı açığa çıkarırız.

İnsanın ıstırabı dayanıklılığının üstüne çıktığı bazı hallerde tabiat, beyni uyuşturur, adeta kendi kendine hisleri uyuşturmuş bir hal alır.

Bir anlam veremediğim şeyleri, birilerine yıkınca kendimi daha rahat hissediyorum.

Dünyanın her tarafında insanlar acılarıyla övünür ya da sızlanırlar.

İnkar, insanın başa çıkma mekanizmasının önemIi bir kısmını oIuşturur.

Güven ve irade, ne yazık, pratikten ve dıştan geliyor.

Yalnızlık korkusu, Türk aydınının obsesyonudur.

İnsan, başkasını beğenirken, kendinde olanı beğenir.

İtiraf, yüksek hızda çözülmedir.

Baskı, candan çok beyni hedef alıyor.

Neresi olursa olsun ya da hangi şehrin sahnesi… İçeride ister 100 kişi olsun ister 3 bin kişi, psikolojim hep aynıdır.

Serde gençlik var koca çınar,
Sevda var,
sen sevdanı çiğneyip geçer misin?
Öte yanda gurur var,
Ölesiye gurur var,
Seni unutanları, sen olsan sever misin?
Bir yol eğ de başını, dinle arkadaşını.
Kulun kölen olayım, sil gözümün yaşını.

Kendimi hiçbir dönemde güvenli ve huzurlu hissetmedim.