Zeki adamlar söyleyecek bir şeyleri olduğu için konuşurlar. Aptallar, konuşmaları gerektiği için.

Dünyanın yarısı söyleyecek birşeyi olan ama söyleyemeyen, öteki yarısı da söyleyecek birşeyi olmayan ama durmadan konuşan insanlardan oluşur.

İnsanlar nasıl konuşulması gerektiğinin dersini alırlar; ama en büyük bilgi, nasıl ve ne zaman susulması gerektiğini bilmektir.

Konuştuğun zaman sadece bildiklerini tekrar edersin; ama dinlersen, yeni şeyler öğrenebilirsin.

Sessizliği bilmeyenlerin sesini dinlemezler.

Hiçbir aptal şölende sessiz olamaz.

Konuşmasını bilen ne zaman konuşması gerektiğini de bilir.

Aptallığın başlıca görüntüleri şunlardır; sebepsiz darılmak, lüzumsuz konuşmak, tanımadan güvenmek.

Konuşmak ihtiyaç olabilir fakat susmak bir sanattır.

İnsanlar nasıl konuşulması gerektiğinin dersini alırlar; ama en büyük bilgi, nasıl ve ne zaman susulması gerektiğini bilmektir.

Konuşmaya değer insanlarla konuşmazsan insanları, konuşmaya değmez insanlarla konuşursan kelimeleri yitirirsin. Sen öyle biri ol ki ne insanları, ne de kelimeleri yitir.

Konuşmak, bir şey söylemek değildir.

Konuşmak ihtiyaç olabilir ama susmak bir sanattır.

Susan bir bilgin tek bir kelime konuşamayan aptallardan farksızdır.

Az konuşmaktan nadiren, çok konuşmaktan ise çoğunlukla pişman oluruz.

Sessizlik aptalların erdemidir.

İki kulağımız ve bir ağzımız var, bu yüzden söylediklerimizden fazlasını dinlemeliyiz.

Çok dinlememiz ve az konuşmamız için iki kulağımız ve bir dilimiz vardır.

Sessizlik aptallığın ilacıdır.

Az konuşmak daima iyi şeydir; fakat derli toplu olmak şartıyla.