Bilmeyenin konuşması kadar, bilenin susması da çirkindir.

Konuşmayı bilmemek ve susmayı öğrenememekten daha vahimi, bunları dillendirerek vicdanı rahatlatmak...

Bilmemek veya bilmeyi reddetmek kötüdür, ya da ahlak dışıdır en azından. Bilmezsen harekete geçemezsin.

Az bilgisi olup çok konuşan, parası olmayıp çok harcayana benzer.

İnsanlar nasıl konuşulması gerektiğinin dersini alırlar; ama en büyük bilgi, nasıl ve ne zaman susulması gerektiğini bilmektir.

Susan bir bilgin tek bir kelime konuşamayan aptallardan farksızdır.

İlim, öğrenenin mazeretini ortadan kaldırır.(Zira insan cahil olduğu müddetçe mazeret gösterebilir; elbette her cahil değil.)

Hiçbir şey bilmeyen cahildir, ama bilip de susan ahlaksızdır.

Manzarayı bilir misin hiç görmediğin yerlerdeki? Bilmeden konuşmak aptallık değil de ne ki peki?

Âlimler olmasaydı biz şu anda kördük.

Bilgisizliğin yarattığı sonuçlar yüzünden acı çekiyoruz.

Nerede olursak olalım ilim ana yurdumuzdur, bilgisizlik yabancı bir yer.

Cehâlet sorunu çözmeye, aklı ikna etmeye değil karıştırmaya, duyguları tatmin etmeye yarar.

Övgü ve sövgü, yazı-tura gibi aynı cehaletin iki farklı görünüşüdür.

En büyük kitle imha silahı nükleer bir bomba değil, cahil bırakılan bir halktır.

Ne yazık ki akıl , aptallık kadar bulaşıcı değil.

Doğrudur; kitap okumak karın doyurmuyor. Ancak karnı tok, beyni boş adamlardan çektiğimiz kadar hiç kimseden çekmedik!

Sizi bilmem; ama ben dünyada en çok cehaletten korkarım. Çünkü cehalet kendi bildiğinin dışında bir bilgi ve düzey olduğunu fark etmeyen bir kör karanlıktır. Zehirli tutkular ve fanatik öfkeler üretir. En kötü yanı da, cahilin, cahil olduğunu bilmemesidir.

Bilebileceğimiz bir şey varsa o da hiçbir şey bilmediğimizdir ve az bilgi tehlikeli bir şeydir.

Cehaleti bilmek, bilgi için büyük bir adımdır.