Ağlamak gülmenin kardeşidir. Ağlamayan gülemez ki.

En çok gülenler en çok acısı olanlardır.

Bir insan ne için ağladığını biliyorsa, bir gün gülmeyi de hakedecektir.

Gülmek her zaman mutlu olmak için değildir. Bazen öyle gülmeler vardır ki; en büyük acıları gizlemek içindir.

Zorla güldü âmâlar, ağlamak mı ayıp?

Ne kadar güler ise düşman, o kadar ağlatır seni.

Felekden zerre mikdâr olmadım devrinde rencide
Ger ey mihr-i münîr âh u zârım varsa sendendir

Ben ölseydim, o belki ağlardı. Ama o ağlasaydı, ben ölürdüm.

Hayatta hiçbir şey olgun bir erkeğin ağlaması kadar yürek paralayıcı değildir.

"Hayatta hiçbir şey olgun bir erkeğin ağlaması kadar yürek paralayıcı değildir."

Zahmum gibi acır yüreğim şol zaîfe kim
Yahyâ gibi öle gide bir acır olmaya

Öldür ne denlü zahmet ise eyle ihtiyâr
Ne âhum al efendi benüm ne figânum al

Zayıf, çaresiz, dilsiz bir hayvanın ıstırabı dünyanın en acıklı manzaralarından biridir.

Değişim korkusunun ve fiziksel acının hissedildiği yer aynı. Sosyal ya da duygusal acı aynen fiziksel acı gibi gerçek ve yoğun hissediliyor.

İnsan mutluluğun olduğunu bildiği zaman ağlar. Ona inanılmadığı zaman artık ağlamaz.

Ne kadar korkunç doğruyu bilmek, Elinden hiçbir şey gelmezken!

Bir intihar olayı okuyunca, insana buz gibi ter döktüren şey, pencerenin demirlerinde asılı duran narin ceset değil, intihardan hemen önce o kalpte olup biten şeydir.

İçimde muhakkak bir yer paramparça olmuştu ki, ağlayamıyordum.

Ben hiç gülmedim demem; güldüm. Güldüm ama şöyle içten, candan gülmedim.

Zorla güldü âmâlar, ağlamak mı ayıp?