Felsefe düşüncenin mikroskobudur.

Ben az konuşurum , Sen çok anla.

Bir duygu, anlaşılmıyorsa, duygu değildir zaten.

Sustu. Konuşmak gereksizdi. Bundan sonra kimseye ondan söz etmeyecekti. Biliyordu; anlamazlardı.

Kızmak veya gücenebilmek için mutlaka biraz anlamak lazımdır.

Anladığım sözlerindeki öfkedir, sözlerin değil.

Anlamak istemeyene bir şey anlatamazsın oğlum, uğraşma!

İnsanları anlamak değil de onlara anlaşıldıklarını hissettirmek önemliyse, anlayanlar ve anlaşılanlar olarak bu çok taraflı bütünlüğün içinde tek taraflı her şey yok hükmündedir.

Empati dilsizlikten çıkmıştır. Dil geliştikçe empati azalır. Çünkü dil olunca anlamaya çalışmaz sorarsın.

"Mutluluk, yetinmektir. Mutluluk, anlamaktır."

Az anlamak ters anlamaktan iyidir.

Felsefenin dediği doğru. Hayat geriye doğru anlaşılır. Ama burada bu cümleyi unutuyoruz: ileri doğru yaşanmalı!

Kant'ın öğretisini ve Kant'tan beri Platon'u anlayıp kavrasalardı, birinin terimlerini etrafta savuracaklarına ve diğerinin biçemini taklit edeceklerine bu iki büyük ustanın öğretileri üzerinde vefalı ve ciddi bir biçimde düşünselerdi; bu iki bilgenin nasıl birbirini tuttuğunu ve iki öğretinin salt anlamı ve amaçladıkları nokta aynı olduğunu anlamaları gecikmezdi.

Aklım, kendine mezar kazabileceğin kadar derin.

Düşünün, ta ki düşüncenin derinliklerinde kaybolana dek

İnsanın gözü de en az dili kadar konuşur, hatta göz dili dünyanın her yerinde sözlüğe başvurmaya gerek kalmadan anlaşıldığı için daha avantajlıdır.

İnsanlar bir şeyi anlamadıkları anda onu yanlış anlamaya başlarlar. Yanlış anlamaları bilgisizliklerini gizleme yöntemleridir.

İnsan bir başkasının sesini ne kadar duyabilir içinde?

İki tür doğru vardır: Tersinin yanlış olduğu gün gibi ortada olan yüzeysel doğrular ve tersi de doğru olan daha derin doğrular.

İnsanoğlu, kendi dışına çıkamayan, başkalarını ancak kendi içinde tanıyabilen ve aksini iddia ettiğinde yalan söyleyen bir yaratıktır.