Duygusal Durum

Mutsuzluğum sonsuza kadar sürer.

Bazen, sırf ağlamaya yer kalmadığı için gülersiniz.

İnsan mutluluğun olduğunu bildiği zaman ağlar. Ona inanılmadığı zaman artık ağlamaz.

Ve cesaret o kadar kırık / hasret o kadar büyük ki.

Nasıl öldüğümü sorduklarında, kızgın öldüğümü söyleyin.

Ve cesaret o kadar kırık / hasret o kadar büyük ki.

Yalnızlık, hiçbir yere ait olmama duygusu.

Ben sağı solu belli olmayan, içine kapanık biriyim ve artık tüm yaşama arzumu tükettim.

Her şey beni üzüyor, üzmek için birleşmiş!

Tarifsiz hayat perişanlığı içindeyim.

Niye hiçbir şey hissetmiyorum? Neden hiçbiri benim değilmiş gibi?

Hayalini kurduğum huzurdan kilometrelerce uzaktayım.

Dünyaya neşeyle bakamıyorum artık ve bütün canlılardan özgürce zevk alamıyorum. Yalnızca yıldızların alanı beni hala çekiyor.

Mutluluğumu alıp yıldızlara saklamak isterdim, çevremdekiler görür de ona değerini vermezler diye...

İçinde yaşadığım zorunluluk, bana çoğu zaman acı verdi.

Tek bir şey için ağlanmaz, birikmiştir...

Olduğundan farklı bir yerde bulunmayı özlemek, olduğundan başka biri olmayı istemek ya da aniden sıkılmak her şeyden.

Üzerimde bir yorgunluk var; dönüp dolaşıp hep aynı yere varmak, hep aynı çözümsüzlüğü düşünmek yoruyor beni.

Konuşamamak yalnızlık duygumu derinleştiriyor, beni içime döndürüyor.

Dayanamadığım bir şey varsa o da belirsizlik!

Bazen adaletsizliğe, zulme karşı hiçbir şey yapamadığımız hissine, çaresizliğine kapılabiliyoruz.

Moralimi bozacak ya da uyumamı engelleyecek bir olay yaşadığım bir günün akşamı uyumam imkansızdır.