#yabancılaşma

Üstün zekalı bir insan için, günümüzde reddedişten başka çıkar yol kalmamıştır.

Şu küçücük dünyada herkes incitilmiş, isimsiz, herkes yanlış yerde.

Etrafımdaki her şey uzaklaşıyor benden, çöküyor.

Devrimin patlak vermesinin nedeni son dakikada yapılan şu ya da bu siyasal yanlış değildi. Onlarca yıldır İran toplumunun derinlerinde birikmiş aşırı baskıların yanardağ gibi patlamasıydı. 1977 yılına gelindiğinde toplumun her kesimine yabancılaşmış olan şah böyle bir yanardağın üzerinde oturmaktaydı.

Kapitalizm insanın tüm zamanını çalmakta ve böylece onu köleleştirmektedir. İnsanların artık daha fazla para kazanmaktan başka bir amacı yoktur, bu daha fazla para daha az entelektüel faaliyet, daha az insani yaşamdır.

İktidar, hükmetme duygusu ölümcül derecede yabancılaştırıcıdır. İktidar hırsı, görüldüğü yerde yok edilmesi gerekecek kadar tehlikelidir. İktidar duygusu ve hırsını yenebilen bir kişiye artık hiç kimse hükmedemez. Ve artık bu kişi başkalarının değil, kendi üzerinde gerçek iktidara sahiptir; o hükmetmek ve hükmedilmek duygularından arınmıştır.

Birçok eski inanışa göre insanın bu dünyada sahip olduğu tek şey kendi bedenidir. Ama çağımız insanına bakıldığında, bugün insanların sahip olamadığı tek şeyin kendi bedenleri olduğu görülür. Kendi bedenleri dışındaki her şeye sahip olsalar da bu insanlar, hiçbir zaman kendi gerçeklerini göremeyeceklerdir.

Sokaktaki insanların çoğu, sanki bambaşka bir şey düşünüyormuş gibi görünürler. O başka şey, genellikle paradır, ya da paraya çevrilebilir olandır.

Kapitalizm, insan gibi davranan makineler ve makine gibi davranan insanlar üreten bir sistemdir.

Hırslarına yenik düşenler, diğer insanlara karşı da yabancılaşıyor!

Otomatlar sevemezler. Onlar sadece "kişilik paketleri"ni birbirleriyle değiştirirler ve ucuza kapatma peşinde koşarlar.

Bizi samimiyetin hastalık olduğuna inandırmaya çalışıyorlar. İnanınca, herkes gibi olunca, aptallaşınca iyileşiyoruz.

Başkalarının her kusuru bende de var, ama yine de onların yaptığı her şey bana tuhaf görünür.

Hakikaten yalnız varlık, insanlar tarafından terk edilmiş olan değil, insanlar arasında acı çekendir.

Bazen en uzak halk kendimizinkidir bize. Okyanus aşırı bir memlekettir bazen Türkiye.

Şehirlerde, özellikle İstanbul'da bir duvar, ince bir tahta perde iki bitişik komşu arasında insani dostluk icaplarına ebediyen engel olabildiği halde köylerde yüce dağlar, dereler bile ahbaplığa, dert ortaklığına, yardımlaşma gibi insani vazifelere asla engel olamaz.

Evlilik mi bir evin yuva olmasını sağlayan şey? Dört duvar arasına tıkılmış, birbirine yabancılaşmış, konuşulacak konusu kalmamış iki insanın birlikteliği mi yuva? Burası bir yuva değil, pansiyon.

Yıllar süren baskılar insanları ürkekleştirmişti.düşünmekten korkuyorlar, konuşmaktan çekiniyorlardı. Aileler kendi içlerinde bölünmüş, bireyler birbirleri ile görüşmez, konuşmaz olmuşlardı.

Varoluşumu bitirdiğim dünya artık sevdiğim bir dünya değil.

Bu hayat bana, insanların çoğunun gülemediği için ağladığını, susamadığı için konuştuğunu ve laf olsun diye yaşadığını öğretti.

Dünya nüfusu arttıkça, insan sayısı azalıyor.

İçinde her zaman düşünen bir yan, her şeyin dışında dikilmiş, tutkulu kucaklaşmaları alaycı bir küçümsemeyle seyrediyor gibiydi.

En büyük arzum bu düzene ait olduğumu unutmak.

Bu dünyaya ait olduğumu hissetmiyorum pek.!