#varoluş

Herkes sonuna kadar kendisi olmak ister.

Kendin olmak için bir kimliğe ihtiyacın yok; başkası olmak için bir kimliğe ihtiyacın var.

Herkes ölümsüzdür aslında; bir gün öleceğini bilebilir ama öldüğünü hiçbir zaman bilmeyecektir.

Yaşamış olmak onlara yetmiyor!

Bir gün yetmiyor mu bu size, bir gün dilsiz oldu, bir gün ben kör oldum, bir gün sağır olacağız, bir gün doğduk, bir gün öleceğiz, aynı gün, aynı an, yetmiyor mu bu size?

Bana öğrettiğin kelimeleri kullanıyorum. Artık hiçbir anlama gelmiyorlarsa, bana başkalarını öğret. Ya da bırak susayım.

Uzaktan bakıldığında, teması yitiriş olan dev bir gösteriden başka bir şey değil bu hayat.

İnsanı dolu günleri değil, boş günleri dolduruyor...

Varlığımı tanımlamak adına yeni sıfatlar yaratabilmeliyim.

Zâten inancımız olmasa, vâr olmanın anlamı anlamsızlıktan başka bir anlama gelir miydi?

Bütün hayatımı bir salkım üzüm gibi avucumda sıkmak istiyorum, suyunu, hayır, şarabını damla damla gölgemin kurumuş boğazına akıtmak istiyorum, kutsal su gibi.

Tek tesellim, ölümden sonra hiçlik ümidiydi; orada tekrar yaşamak düşüncesi içime korku salıyor, beni hasta ediyordu. Ben ki henüz yaşadığım dünyaya bile alışamamışım, bir başka dünya neyime yarardı benim?

Biliyordum ki dünyanın bu büyük tiyatrosunda, herkes, ölüm gelip çatana dek bir tür oyun oynar. Ben de bu oyunu önüme almış, oynuyordum.

Bu insanlar dünyada nasıl yaşamak lazımsa öyle yaşıyorlar, vazifelerini yapıyorlar, hayata bir şey ilave ediyorlardı. Ben neydim? Ruhum, bir ağaç kurdu gibi beni kemirmekten başka ne yapıyordu? Şu ağaçlar, onların dallarını ve eteklerini örten karlar, şu ahşap bina, şu gramofon, şu göl ve üzerindeki buz tabakası ve nihayet bu çeşit çeşit insanlar hayatın kendilerine verdiği bir işi yapmakla meşguldüler. Her hareketlerinin bir manası vardı, ilk bakışta göze görünmeyen bir manası. Ben ise, dingilden fırlayarak, boşta yuvarlanan bir araba tekerleği gibi sallanıyor ve bu halimden kendime imtiyazlar çıkarmaya çalışıyordum. Muhakkak ki dünyanın en lüzumsuz adamıydım. Hayat beni kaybetmekle hiçbir şey ziyan etmeyecekti. Hiç kimsenin benden bir şey beklediği ve benim hiç kimseden bir şey beklediğim yoktu.

Vücut cevhersiz bir kalıp, Hiçe gider hiçten gelip.

İnsani şahsiyetin, varoluş değerinin yükseltilmesi her felsefenin nihai hedefidir.

İnsan doğasının özelliği, kendi içinde başlangıçta var olan çelişkiyi çözmektir.

Biz temel bilimlerle ilgileniyoruz. Temel bilimler nasıl yaşadığımızı değiştirmez, dünyayı nasıl gördüğümüzü ve anladığımızı etkiler. Bu keşif bize “nasıl var olabiliyoruz” sorusu ile ilgili önemli ipuçları veriyor.

Var olmak baştan sona bir savaştır. Hayat ise devam eden bir zafer.

Ne zavallı bir görüntüsü var şu insan hayatının! Her gün, her gün gülünç denecek kadar dar bir hareket alanında hep aynı çabalara girişmek!

Hepimiz özel bir neden için buradayız.

İçlerinde hep sadece maddi şeyler var, yine de canları acıyor.

Ölmek istemiyorum ama yaşamanın da meraklısı değilim.

Günümüze musallat olan geçicilik bilgisi, onların kokusudur.