#şiir

Mest olmuş bir kardeşlikle birbirimize bağlanarak.

Senin göksel kutsal evine

Sen, güzel ve Ferah Yer’in kızı!

Ey neşe, sen, güzelliği tanrısal ışıltının,

Shakespeare İnsan ne müthiş bir yapıt” demiş. Bugün yaşasaydı bize bu harikulade buluşları kutlamak için acilen gereken şiiri yazabilirdi.

Seslerimiz yeniden kuşattığında şehirleri Şiirlerle, öykülerle meydanlara döküleceğiz. Ve onun sessizce gömüldüğü o şehri, Güllerle cennet bahçesine çevireceğiz.

Aşk dediğim, ille kadın, kız hikayesi değil. Tiyatro, felsefe, şiir, hepsi ayrı ayrı aşklar işte...

Bir şiir, sadece bir şiir olarak kalmaz. Aynı zamanda bir duygu, bir anı, bir insanın hayatıdır.

Para ve şiir her yerde. Eksik olan ise şairler.

Fazıl şiirin matematiğini çözüyor. Müziğe matematik ekliyor. Yani ben hem müziği hem matematiği çözmeye çalışıyorum. Bir de, dinleyici “bunu ben de söylerim” desin istiyorum şarkılar için. İnsanlar zorluğa odaklanmasınlar, şairin yüreğe dokunduğu noktaya odaklansınlar istiyorum.

Ey Resul öyle debdebe ve karışıklık zuhur etti ki senden sonra; Sen olsaydın keder çoğalmazdı. Toprağın yağmuru kaybetmesi gibi biz seni kaybettik. Kavmin bozguna uğradı (karıştı) onları kontrol et ve kaybolma.

Şiir, hem ozanın hem de yazıldığı çağın resmidir.

Bir kitap okursam ve bu tüm vücudumu o kadar soğuk yapar ki hiçbir ateş beni asla ısıtamaz, bunun şiir olduğunu bilirim.

Bu, bana hiç yazmadığı dünyaya mektubum.

...Benim oğlan dünyaya geldiği zaman, çocuklar doğdu Kore'de, sarı ay çiçeğine benziyorlardı. Makartır kesti onları, gittiler ana sütüne bile doymadan...

İyi niyetli ve sevimli bir kızdan kalanlar Sallanıyor durmadan boş salıncaklarda 'Üzgünüm' diyor, Bir mutluluk şiiri daha yazamam bu saatten sonra!

Eğer ki hayatımı baştan yaşayabilseydim, kendime her hafta en azından bir kez biraz şiir okuma ve biraz müzik dinleme kuralı koyardım.

Şiir ne bir teşrih masasıdır, ne bir teşhir çarmıhı.

Din, aşk, şiir: boşlukta yuvarlanan insanın bir yıldıza atladığı merdivenlerdir.

Birlikte mısralar düşünüyoruz ama iyi ama kötü; Boynun diyorum boynunu benim kadar kimse değerlendiremez.

Halk deyimlerinin havası şiirin kanat çırpmasına imkân vermeyecek kadar dar bir havadır.

Şiirde azalan verimler kanunu var. Dil bir açıdan işlendikçe o alanda elde edilen verimler bir noktadan sonra azalmaya başlıyor. Bu, bir bunalıma yol açıyor. Bunalımlar da yeni şiir alanları, yeni açılar bulunmasıyla sona erer hep.

Evliliğin aşkı kesin öldürdüğü kanısındayım... Kendi deneyim için söylüyorum: Aşk meşru bir şey olamaz. O da şiir gibi meşrulaşınca ölür. Aşk da, şiir de uzlaşıcı olunca ölür. Genel olarak sanat böyledir... Masallar da çobanın prensese kavuştuğu an bitmiyor mu.

Ayışığında oturuyorduk Bileğinden öptüm seni Sonra ayakta öptüm Dudağından öptüm seni Kapı aralığında öptüm Soluğundan öptüm seni Bahçede çocuklar vardı Çocuğundan öptüm seni Başka evlerde karşılaştık İliğinden öptüm seni En sonunda caddelere çıkardım Kaynağından öptüm seni.