#perspektif

Küçük olan akıl büyük mutlulukları bile gizlemeyi beceriyor.

Herkes kendi doğru bildiği gerçeği yaşar.

Kendinizi insan ırkı hakkında cesaretlendirmenin yolu, ona önce uzaktan bakmaktır; yüksek noktalardaki ışıklara bakın.

Bazen bakış açısını değiştirmek, ışığı görmeye yeter.

Tarih her zaman galipler tarafından yazılmıştır.

Dağın zirvesindeyken aşağısında nelerin olduğunu görmezsiniz. Kötü dönemlerden geçtim ama hayat devam ediyor.

Dışarısı senin için nedir? Bir sınır farzet. Hangi taraf içerisi, hangi taraf dışarısı? Senin için dışarısı, senin dışarın. Benim dışarım ise burası.

Benim bütün ilgim gelecektedir, çünkü hayatımın geri kalanını orada geçireceğim.

Gençlikte sevmek için yaşarız, yaş ilerledikçe yaşamayı severiz.

İnsanın tarihine daha geniş bir grubun üyesi bulunduğumuzun yavaşça farkına varılması olarak bakılabilir.

Biz kimiz? İnsandan çok daha fazla sayıda galaksinin bulunduğu bir evrenin unutulmuş bir köşesinin içine tıkılmış bir galakside kaybolmuş can sıkıcı bir yıldızın önemsiz bir gezegenini mesken tutmuş insanlarız.

Buradan bakıldığında Dünya, pek de dikkat çekecek gibi değildir. Ancak bizim için, durum farklıdır. O noktayı yeniden inceleyin. O, Burası. O evimiz. Biziz! Üzerinde, sevdiğiniz herkes, bildiğiniz herkes, duyduğunuz herkes yaşıyor. Var olmuş tüm insanlar yaşamlarını orada geçirdiler. Keyif ve acının toplamı. Türümüzün tarihindeki kendinden emin binlerce din, ideoloji, ekonomik doktrin, her avcı ve toplayıcı, her kahraman ve korkak, medeniyetin her yaratıcısı ve yıkıcısı, her kral ve köle, her aşık çift, her anne ve baba, umutlu çocuk, mucit ve kaşif, her ahlaki öğretmen, yozlaşmış her politikacı, her süperstar, her yüce lider, her aziz ve günahkar burada yaşadı. Bir toz parçacığı üzerinde, bir ışık ışınına gömülmüş halde... Dünya uçsuz bucaksız kozmik arena içerisindeki ufak bir sahnedir. O generaller ve imparatorlar tarafından akıtılan kan nehirlerini hatırlayın. Tüm bu kanlar, bu kişiler bir noktanın ufak bir kısmının şan ve zafer içerisindeki anlık efendileri olabilmeleri için aktı. Bu pikselin bir köşesinde yaşayanların onlardan ayırt dahi edilemeyecek, diğer köşesinde yaşayanlara yaptıkları sonsuz zalimlikleri düşünün. Yanlış anlaşılmaların sıklığını, birbirlerini öldürmeye ne kadar meraklı olduklarını ve öfkelerinin ne kadar hararetli olduğunu düşünün. Duruşumuza, hayal ettiğimiz şahsi önemimize, evren içerisindeki ayrıcalıklı bir konumda olduğumuz yanılgısına bu soluk ışık noktası tarafından meydan okunuyor. Gezegenimiz, onu sarmanlayan kozmik karanlık içerisindeki yalnız bir nokta. Sonsuz belirsizliğimiz içerisinde bizi kendimizden kurtarmaya gelecek birilerinin var olduğuna dair hiçbir ipucu bulunmuyor. Dünya, bildiğimiz kadarıyla yaşam barındıran tek gezegen. En azından yakın tarihimiz için, türümüzün göç edebileceği başka hiçbir yer yok. Ziyaret edebilir miyiz? Evet. Yerleşebilir miyiz? Henüz değil. Beğenin veya beğenmeyin, şimdilik, Dünya direnebileceğimiz tek yer. Astronominin mütevazılaştırıcı ve kişilik kazandıran bir deneyim olduğu söylenir. Belki de, ufak dünyamızın bu uzak görüntüsü, insan kibrinin ne kadar aşağılık olduğunu göstermenin en iyi yoludur. Bu, bana birbirimize daha iyi davranmamız ve gezegenimizi koruyup geliştirmemiz gerektiğinin önemli olduğunu anlatıyor. Bildiğimiz tek evi. Soluk mavi noktayı...

Akıllı insan aptal bir sorudan, aptal bir insanın akıllı bir cevaptan öğrenebileceğinden daha çok öğrenir.

Komedi, üzerinden yeterince zaman geçmiş trajedidir.

Woody Allen'ın dediği gibi, insanlık tarihinin en güzel cümlesi "Seni seviyorum" değil, "İyi huylu çıktı"dır! Bu noktada, yani hasta olmadığınızı öğrendiğiniz anda, gök masmavidir, güneş pırıl pırıl parlar, kuşlar cıvıldar, bütün insanlar dosttur, hayat güzeldir!

Tek bir bulutun güneşi tamamen örtebileceği akıldan çıkmamalıdır.

Gerçek doğru, kim için doğru? Bunu kim söyleyebilir? Hiç kimse.

Ayağımda ayakkabım yok diye üzülürdüm hep, yolda giderken ayağı olmayan bir adam gördüm ve onun için bu haldeyim.

Hayatı 100m yarışı gibi gösterirler, sadece kazanan adamı gösterirler.100m Yarışında arkada 8 kişi vardır. Bunları hiç göstermezler, en öndeki adamı gösterirler.

İnsan bazen olayları o anda değil de yıllar sonra daha iyi görebiliyor.

Kullanmasını bilenlerin elinde zehir de bir ilaçtır.

Zavallı hayvanlar, nasıl da özenle bedenlerini koruyorlar; bizim için sadece bir akşam yemeği, fakat onlar için ise hayatın ta kendisi.

Bizlerle aynı türden zevklere, tutkulara ve organlara sahip olan canlıların leşlerini tüketiriz... Ve mezbahaları günlük olarak acı ve korku çığlıkları ile doldururuz. Yamyamlıktan daha çok midemizi bulandıran hiçbir şey yoktur, fakat biz de Budistlere ve veganlara aynı izlenimi veriyoruz; bebek yediğimiz için, her ne kadar kendi bebeklerimizi yemesek de...

İnsandışı varlıklar, “inek asalağı insan” diye tanımlıyorlardı herhalde zooloji kitaplarında insanı.