#korku

Bravo! Pek çok yetenekli yönetmenine ülkede yaşama ve çalışma izni vermeyen İran yönetimi, şimdi bir diziyi engelliyor çünkü bir dizi karakterinin mağduriyetine ve rehabilitasyon sürecine şahit olan izleyiciler üzülüp empati kurarsa birkaç kadının hayatı kurtulabilir! İçinde nükleer kelimesi geçen cümlelerle tüm dünyaya kafa tut, sonra bir kitaptan, gazeteden, filmden, diziden, karikatürden, eşcinsellikten, kadından bu denli kork! Ne kadar tanıdık.

Yenileceğinden korkan, daima yenilir.

Eğer üniversiteler içine kapanmış ise, öğretim elemanları korkak ve kabuğuna çekilmiş ise, ülkenin sorunlarıyla ilgilenmeyi tehlikeli bir alan olarak görmeye başlamış ise deniz bitmiş; yöneticilerin bilgi kaynağı tükenmiştir. Yönetimler artık pusulasız yol almaya mahkûm olmuştur (pusula kullanmayı bilen yönetimler için bu yorum geçerlidir). Kolektif düşünme bitmiş; tek adam devri başlamıştır. Baş sallayıp maaş alanların devri başlamıştır. Nitelik alt sıralarda aranan bir özellik olmuştur.

Korkan insan özgür olamaz. Özgür olmayan adil olamaz. Adil olmayan insan olamaz; hukukçu hiç olamaz.

Düşünmekten ve yorumlamaktan korkan toplum nereye gidebilir?

Korku ümitsizliğe eş olmuştur; utanç mahrûmiyete. Fırsat bulut gibi geçip gider; hayırlı fırsatları elde etmeye çalışın.

Hata yapmaktan korkmak, ilerlemenin ölümüdür.

Polise karşı değilim. Sadece onlardan korkuyorum.

Onlara zevk verin. Korkunç bir kâbustan uyandıkları an duyduklarının aynı.

Yumurtalardan korkuyorum, korkmaktan öte, iğreniyorum. Beyaz üzerinde hiç delik olmayan şey. Hiç yumurta sarısından daha iğrenç bir şey gördünüz mü? Kan hoş bir kızıllığa sahiptir, ancak yumurtanın o sarısı iğrenç. Hiç tatmadım.

Çok defa korku, yalan söylemesini öğretir.

Hata yapmaktan korkmayın, çünkü nasıl yaşanacağını öğrenmenin başka bir yolu yok!

Sanrı, ruhsal gerilimin alabildiğine büyük boyutlara ulaştığı, insanın amacından itilip uzaklaştırılacağı korkusuna kapıldığı durumlarda ortaya çıkmaktadır.

Korku bir işe yaramaz. İlerlemeye en çok ihtiyaç duyduğun anda seni engeller.

Onlar bizden, yani hayatta kalanlardan korkuyorlardı.

Korkma. Korktuğunu görmelerine izin verme.

Bütün yaşamımda tekrar tekrar, derinden derine korkutuldum... Artık beni hiç bir şey korkutamaz.

İnsan düşmekten değil, düşerse hadi kalk diyebilecek bir dost sesi duyamamaktan korkar.

İnsanlar başarısız olabileceklerini veya reddedilebileceklerini kendilerine söyledikleri için diğer insanlardan veya zor projelerden korkarlar.

Yirminci yüzyılımız korku çağıdır. Diyeceksiniz ki korku bir bilim değildir, ama bu korkuda bilimin payı var.

Yaşamanın tadını çıkarmaktan korkana aptal derim.

Korku, korkudan kaçmak; acı, acıyla savaşmaktır, cesur olmaya çalışmak ise korkmaktır. Eğer zihin acı çekiyorsa, zihin acı olmuştur. Düşünenin kendi düşüncesinden başka bir biçimi yoktur. Kaçış yoktur.

Her an bir beklentiye dönüştüğü zaman, yaşam gerçekleştirilmekten yoksun kalır ve ölüm bu beklentilerin sona ermesi gibi geldiğinden, korkunçtur.

Zihin bir kere tüm korku ve umutları bütün çıplaklığıyla görünce, düşünceden öte bir farkındalık haliyle huzuru kendi içinde bulur.