#hüzün

İstanbul bugün yorgun, Üzgün ve yaşlanmış, biraz kilo almış, Ağlamış yine, rimelleri akıyor.

Akşama doğru azalırsa yağmur, Kızkulesi ve Adalar, Ah… Burada olsan, çok güzel hâlâ, İstanbul’da sonbahar.

Bugün benim doğum günüm, Kelimeler büyüyor ağzımda, Bildiğim tüm hayatlar, paramparça.

Kayıp bir bavul gibiyim, havaalanında, Ya da boş bir yüzme havuzu, sonbaharda.

Küçücüktüm, ufacıktım, Bir dilenci kraldım, çok yürüdüm, çok acıktım. Kalbim sızlar, yüzüm gizler, Bir tren camından, dünyayı gördüm, Haline üzüldüm.

Gelir gibi yapıp köşeden 'U' dönüşü yapıyor mutluluk. Bir türlü mutlu olamadık bizde, ama hala U/mutluyuz.

Mutlu insandan iyi şarkı çıkmaz.

Şimdi ağlıyorum sonunda, dünyayı olduğu gibi düşünüyorum. Neden nefret etmeye devam ediyoruz, neden huzur içinde yaşayamıyoruz?

Bu sıralar çok okumalıyım, yoksa hüzünleneceğim.

Üzgünüm, koruyamadık aşkın ahengini.

Güz ayrılık taşır.

Dalda muhabbette kumrular, bana ayrılığı sordular. Dedim afet, yangın, dedim kar. Dedim adet aşkı vururlar.

Bir yorgan misali örtündüm yalnızlığı, bu yıl da aşk buraya hiç uğramadı.

Elveda dostum benim, elveda
Can dostum seninle dolu göğsüm
Çok önceden belirlenen bu ayrılık
Buluşmayı vaadediyor ilerde bir gün.
Elveda dostum el sıkışmadan, konuşmadan,
Üzülme ve kaşlarını eğme mutsuz.
Ölmek yeni bir şey değil dünyada,
Ama yaşamak da daha yeni değil kuşkusuz.

Fakat mutluluklar hiçbir zaman yaşamın büyük kısmını dolduracak kadar çoğalıp devam ettirilemez...

Düşünmeye başlayalı beri bir gün sarhoş olmadan gülmedik ki.

İçimde muhakkak bir yer paramparça olmuştu ki, ağlayamıyordum.

Sevmiş sevilmemiştim.

Ben hiç gülmedim demem; güldüm. Güldüm ama şöyle içten, candan gülmedim.

Kuşları boğdular, çimenleri söktüler, yollar çamur içinde kaldı.

Kötü insanları tanıma senesi... Can çekişmekte adımın 5 hânesi, yaşamdan soğumamın çoktur bahanesi. Günden güne yırtılmakta kalbimin 12 perdesi. Korkutur cesaretimi iradesizlik sillesi.

Gözüm ağladıkça gamzelerim gülmemekte. Ruhum yıpranmadıkça kalemim hareket etmemekte. Nefesle inşa ettiğim sözüm kulaklarına borçtur; şeytan güvendiklerimi gömdü, lan ne iştir?

Külle bezenip, gülle kandırıldı tüm hayâllerim.

Derdim kadar olsaydı kuvvetim, benimle baş edemezdi kasvetim.