#hafıza

Mutlu günleri anmak acılı günlerde, inan ki acıların en büyüğüdür.

Hatırlamak istediğini unutursun ve unutmak istediğini hatırlarsın.

Hayat bir hatıra ve daha sonra hiçbir şey.

İyi bir şeye sahip olup onu yitirmek mi yoksa ona hiç sahip olmamak mı daha iyi?

Unutmak sana göre bir şey değil.

Zaman unutturmaz, uyuşturur.

Nitekim deniz de bağrına atılan taşı unutur ama o taş yine oradadır ve oradan bir daha çıkmaz.

Günleri değil, anları hatırlarız.

Hafızaya çakıl taşı gibi saplanan bilgi kırıntılarına yeni bir ad bulduk: Kültür.

Kamus, bir milletin hafızası, yani kendisi; heyecanıyla, hassasiyetiyle, şuuruyla.

Biz birbirimizi içimizde taşırız.

Sanıyorum ki pek çok insan bugün oldukları gibi değil de geçmişte oldukları gibi hatırlanmak istiyor.

Anı yoktur. Anıların kendisinden kaynaklanan, başka bir kişilikle yaşanmış, bir başka hayat vardır. Gerçek zaman, eşit saatlere bölünmüş, mekanik bir yapı değildir. Tüm bunların sonunda burnunuza gelen şey, "katmerli papatyaların ateşte yanan kalplerinin kokusu" olacaktır.

İnsan, ancak onu düşünen hiç kimse kalmadığı zaman gerçekten oIur.

Sözünüz senediniz kadar sağlam olamaz; çünkü belleğiniz hiçbir zaman onurunuz kadar güvenilir olamaz.

Hafıza karmaşık bir şeydir, gerçeğin akrabasıdır ama ikizi değildir.

En iyi hatırladığımız şeyler aslında unutmamız gereken şeylerdir.

İnanılması en zor dedikodular, aptalların belleğinde en uzun süre kalanlardır.

Hayatta bir kez bile duysanız asla unutmayacağınız bazı sesler vardır.

Güzel anılar akla nadir gelir, ama kötü anılar akıldan hiç çıkmaz.

Her insanın hafızası, onun özel kütüphanesidir.

Mutluluk iyi bir sağlık ve kötü bir hafızadan başka bir şey değildir.

Bugün annem öldü veya dün, tam hatırlamıyorum.

Ve hala hesabı tutulmamış acılarla yüklüyüz.