#hafıza

Sevdanın insanın aklını başından aldığı, belleğini sildiği söylenir sık sık.

Geçmişi hatırlayamayanlar, onu bir kere daha yaşamak zorunda kalırlar.

Yüzünü, geçen yaz denizden çaldığım taşla Tem yoluna çizdim.

Aydınlanmış insanlar da telefon numaralarını hatırlar.

Seni unutmama fırsat verme.

Kuş ölür, sen uçuşu hatırla.

Ben şahsen ne kadar şiddetli olursa olsun yalnızca saniyenin yüzde birinde olup biten ve sonra geri gelmeyen, anımsanmayan bir acıya katlanmaya her an razıyım.

Hiçbir benlik tek başına değildir. Uzun bir entelektüel atalar zinciri vardır. "Ben" birçok faktör tarafından atalara zincirlenmiştir ... Bu sadece alegori değil, ebedi bir hatıradır.

Usta bir hipnozcu eski hatıralarınızın hepsini silebilse, aslında sizi öldürmüş olduğunu düşünmezsiniz.

Her Fransız vatandaşı, 1572'deki Protestan kıyımını, hatta 13. yüzyılın Güney Fransa'sındaki engizisyonu unutmak zorundadır.

Ulus, hatırladıklarımız kadar unuttuklarımızla oluşur.

Senaryo benim için oyunculuktan öte bir şey. Yaşadıklarımı hızla yazmam gerektiğini düşünüyorum. Öyle bir telaştayım. Bir yerden sonra insan hafızası zayıflıyor. Bugünü değil geçmişi kâğıda döküyorum. Bugün çok rutin geliyor. Çocukluğum, gençliğim, ilk gençlik yıllarım çok daha canlı nedense. İnsan 40’ına kadar yaşamalı, sonra yazmalı. Biraz böyle oluyor.

Hiç kimse bıçakla kesilmiş gibi terk edemez bu dünyayı. Bir insanın tam manasıyla ölmesi için onu hatırlayan hiç kimsenin kalmaması gerekir.

Unutmanın acısı, ayrılığın acısından farklı. Ayrılık hüzne yakın; unutmak kasvete. Yani birini er geç unutmaya mahkum olduğunu bilmenin kasvetinden bahsediyorum. Birini yavaş yavaş unuttuğunun bilincine vardığın anıların sıkıntısından bahsediyorum. O kişinin parça parça silinip alakasız hatıraların arasına karışmasından bahsediyorum. Belki de neden bahsettiğimi bilmiyorum; sadece üzülüyorum, vasıfsız keder.

Derler ki, aşk da unutulurmuş her şey gibi. Hem de yaşanıp bittikten, soğuyup küllendikten sonra değil, tam da dolu dizgin devam ederken unutulurmuş aşk.

Katillerimin yüzlerini seçemiyorum; isimlerindense geride harfler kalacak sadece.

Eğer tanık kendini sonuna kadar zorlayarak tanıklık etmeyi seçtiyse, bu bugünün gençleri, yarın doğacak çocuklar içindir.

Artık hiçbir haritaya bakamıyorum. Kentlerin adları yanık et kokuyor.

Kısacık bir ana sığan gülümseme bir hafızada ömür boyu yaşayabilir. Hiç kimse de gülümsediği için yoksul düşmez.

Kısacık bir ana sığan gülümseme bir hafızada ömür boyu yaşayabilir.

Kitaplar yaşadıkça geçmiş diye bir şey olmayacaktır.

Bir milletin yaşadığı acılar, edebiyatına ve sanatına şekil verir. Ortaya çıkan eserler de o acıların unutulmamasını sağlar.

Canımın acısıydın. Ben bir tek o canı unutmamak için her şeyi hatırlamıştım.

Özlü sözler gerçeği hafızalarımıza perçinleyen keskin çivilerdir.