#bencillik

Hepimiz kendi çıkarlarımızın uşağıyız.

Bencillik bittiğinde gençlik sona erer; olgunluk biri başkaları için yaşadığında başlar.

Bencillik, başkalarının mutluluğu pahasına şeytanlıktır.

Evinden gidersin ve her şey yıkıldı zannedersin, ama işler öyle değildir; sen bunu böyle zannederken herkes yeniden yaşayışını düzenler ve yavaş yavaş sen sanki yokmuşsun gibi olursun ve eskisi gibi mutlu olmak ve gülümsemek için senden vazgeçerler.

İnsan her zaman birini kendine siper eder.

Bir süre sonra insan sadece kendini düşünmeye başlıyor.

Tutkularından ve bencilliğinden tamamen kurtulmuş olan ve maddeden bağımsız olarak yaşayan kişi, mutluluğu elde etmiş kişidir.

Öğüdün size ulaşmasını engelleyen, gurur perdesidir.(Gurur ve bencillik kalkmadıkça öğüt etkili olmaz.)

Dünya bir şekilde dönmeye devam eder. Herkes kendisini düşünür ve yaşamaya devam eder.

Hayattaki aşırı düzensizliğin başlıca nedenlerinden birisi herkesin hayatta iyi bir düzen kurmaya çalışması, fakat hiç kimsenin hayatın kendisini düzene sokmak istememesidir.

Ağır karışıkların başlıca nedenlerinde bir şuradadır ki yaşamda herkes bir işe yerleşmek istiyor, ama hiç kimse yaşamı kurmak, düzeltmek, yerleştirmek istemiyor.

Düşüncesiz olmayınız ! Kurtlar gibi kendi küçük , kişisel işleriniz ve kaygılarınızın çöplüğüne sokulmayınız .

İnsan hayatı aslında acılardan ibarettir; bu acıların sebebi bencil ve doymak bilmez isteklerdir; insanın bencilliği ve istekleri sona erdirilebilir; sonuçta bütün bu doymak bilmez arzu ve iştah ortadan kaldırıldığında, ulaşılan durum nirvana olarak adlandırılır. Bencillik ve isteklerden kaçışın yöntemi, "Sekiz Katlı Asil Yol" diye adlandırılır: Doğru görüş, doğru niyet, doğru konuşma, doğru hareket, doğru geçim kaynağı, doğru çaba, doğru düşünme ve doğru meditasyon.

Kimse beni, benden çok düşünmesin.

Birini öldürmek her zaman kötü müydü? Sizi ve size en yakın olan insanı incitmeyi kafayı takmış birini öldürmek, kötü bir şey miydi? Yoksa bu bizim bencilliğimiz miydi?

Sevgi insanı birliğe, bencillik yalnızlığa götürür.

Fakat insanlar arasında yaygın olan başka bir eğilim var. Yapabilecekleri zaman başkalarının pahasına yaşamak ve gelişmek istiyorlar.

Yasal yağmalamanın iki kökü vardır: Biri, az önce gördüğümüz gibi, insan bencilliğindedir; diğeri ise sahte hayırseverlik içinde.

Yalnız kendisini düşünen insan, yumurtasını pişirmek için komşusunun evini yakar.

Dünya çalışmaya muhtaç insanlarla dolup taşıyor.""Nasıl onlardan böyle çok var ki?" diye sordu zenci. 'İnsanlar bencil," dedi kadın. "Çok çocuk yapıyorlar. O kadar çocuk yapmak artık akıl kân iş değil.

Gençlik şarabını tadan dünyada kendisinden başka kimseyi görmez.

Elinizden geldiğince çevrenizi kendi benliğinden, egosundan uzaklaştırmaya çalışın. Eğer bir gün o ideal nesil, ütopyalarda resmedilen nesil, isbat-ı vücut edecekse, o, bencilliği olmayan, 'ben' davasından geçmiş, 'ene'yi bırakmış, hatta şirkin en hafifi olan 'biz'i de aşarak, 'Hüve'de/'O'nda tevhidi yakalamış, 'ene'yi yırtıp, 'Hüve'yi göstermiş nesil olacaktır. (Amerika'da Bir Ay, 2001 / s. 183)

Bencil insanlar başkalarını sevemezler ama kendilerini de sevemezler.

Sevgide insan en azından yalnızlıktan kaçıp sığınacağı bir liman bulabilir. İki kişi, dünyaya karşı bir tür ortaklık kurar ve bu iki kişilik bencilliğin sevgi olduğu yanılgısına düşülür.