Hüseyin Avni Dede

Yormayın beni, Beni bana sormayın, Ben yalnızlığın yeni adı. Ölüm tarihim yok benim.

Ne olursa olsun yaşamı tanırız, Biraz daha utanırız geceden, Acıdan biraz daha utanırız.

Mayın tarlası gibidir. Yürekler uzun zaman, Kimse ölmesin artık, Ölmesin uzun zaman.

Ölmek mühim değil ölmekten korkmuyorum. Yeter ki mezarıma şair diye yazınız.

Ölümü çaresizlik diye tanımlamayın bana. Ölüm kafes içinde çırpınan bir kuştur.

Ben artık eski avlularda yıkıyorum, Bir morgun kenarında unuttuğum yüzümü.

Tanrı gibi taparlar elin üç paralık dürzüsüne. insanı ister istemez şair yaparlar.

Belki bir sevda gibi unutur beni ölüm, Belki bir sevda gibi kaybolur kederim.

Ağa camiinin önünde oturan şair, Kendine yetmeyecek ekmeği, ikiye böldü.

Bildiğiniz gibi parasız pulsuzum ben gene, Satırlarınızda kayboldu kederim.

Kendimden biliyorum, sizi de ağlatırlar bir gün, nasibi acılardan alırsınız...

Gönül ne kahve ister ne kahvehane, Gönül bir dost ister kahve bahane..

Telaş kimde sorarım, Sorarım kimde heyacan, Merhaba şair dostlarım.

Ölü uykusu gibi geçmesin günler, Zaman mezar taşlarında yavaşlasın.

Bütün insanlar düşmanımdı, Bir sabah uykusunda herkesle barıştım.

İnsanlar yalnızlığımın düşmanı. Çaresizliğimin en büyük korkusuydu.

Annem beni merak etmişse, Pencere kenarında sokağı dinliyordur.

Sizi de öksüz bırakırlar bu kentte, Bu kentte boynu bükük kalırsınız.

Beni öyle bir şair yapmalısın ki, Acının ne olduğunu bilmeliyim.

Sevinçlerimiz bile artık mekanik… Sevgisiz, saygısız otomatik.

Ağaçlar son duruşundaydı, Tel örgüler içerisindeydi zaman.

Hem ölüyüm, Hem diriyim, Yaşayan dört ölüden biriyim.

Tanımadığım birinin mutlu olması bile beni mutlu ediyor.

Zaman bir su gibi akıp, Bütün acıların gözlerini oyardı.