Hüseyin Avni Dede

Bu şiir okunduğu zaman...

Islıklarla karanfillerle şarkılarla

Zafere kendi ayaklarıyla gidecek

Papuç deliğinden seyrettiğimiz dünya

Kapanacak yara sevinecek insan

Ben bu şehirde doğacak, Ben bu şehirde yaşayacak, Ben bu şehirde sürünecek adam değildim. Biliyordum bu şehir bana dardı, Biliyordum bu şehirde bir yığın, İnsan şeklinde hayvan vardı.

İnsan sevgisine inanıyorum. Yani birisi sana kötü davransa da sen ona iyi davrandığın sürece o kötü davranmaya devam etse de eninde sonunda hatasını anlayıp iyi davranmaya başlıyor.

Beni kimse anlamadı ki siz anlayasınız, Siz insanlar ne kadar kötüsünüz ne kadar iyi, Kaç kuruşunuz kaldıysa hepsini bana sıkın. Ne olur almayın yüreğimdeki sevgiyi.

Ne gecem belli artık ne de gündüzüm, Kendi yüzümden başka yüzler taşımaya başladım. Bir çınarın eskimeyen yüzüne asılı kalsın yüzüm.

Sokaklarım koyu karanlıktır. Koyu karanlıktır düşlerim. İşte bunun için hüzün çökmüştür yüreğime, Aydınlıkta pek belli olmaz gülüşlerim.

Bu şehri kurşunlamak istiyorum, yüreğimde bıçak yarası var, her tarafım heykel oldu acıdan, cebimde ne ekmek ne de yol parası var.

Bana dünyada herkesin yardımı oldu. iyi insanlarda hayatını sevmesini, kötü insanlarda zorluğa karşı koymasını öğrendim.

Farkında değilsiniz günler geçiyor. Dün komşu kadını tabuta koyup götürdüler. Ölmek güzel aslında yaşamak daha güzel.

Ben nisan aylarını çok severdim, Oysa geçip gitti nisanlar, Beni öldürdüyse insanlar öldürdü, Yaşattıysa insanlar.

Bir dost eli miyim, Yoksa bir düşman eli miyim, Bilmiyorsunuz insanları sevdiğimi, Söyleyin ben deli miyim.

Gittikçe yakınlaşır kıyıyı seyreden zambakların kokusu, zamansız ağaran beton evlerin tahta balkonlarından.

Dünyayı Değiştirmek istesem kötülüğü ortadan kaldırmak isterdim. Kötülük diye bir şey olmasın isterdim.

Evren büyük bir gecekondu, Evren büyük bir ahır, İnsanlar birbirini sevmezse, Nasıl çekilir bunca kahır.

Yıllardır hiç değişmeyen yalnızlığı, Kollarından tutup evime götürdüm, Geldiğimizi hiç kimse görmedi.

Yaşamak iyileri ve kötüleri ikiye bölmemektir. Ölüme çare buldum. İnsanları sevmek hiç ölmemektir.

Mısralarımdaki hüzün, Bilmem nedendir. Fakat dudaklarımdaki; Tebessüm, İnsanları sevdiğimdendir.

Gene kafamda bir sürü eksiler, artılar. İçimde gecelerin kahrı. Yalnız ben ağlarım, ağlamaz martılar...

Acıları bir kenara itmek isterseniz. Kendimden biliyorum. Zamanı kurşun gibi eritmek istersiniz.

Gün olur alevlenirim, Gün olur sönerim, Bir gün öldüğümde şiirle süslenmiş tabut isterim.