Didem Mazlum

Yalnızlık ne büyük bir tanrıdır ölümden önce. Kimseye muhtaçlığı olmayan ve ansızın gelen.

Bende olan şey herkeste olsun, bende olmayan şey hiç kimsede olmasın.

Aşk işte tam da bu noktada yani başladığı anda bitiyor.

Tanrım bazen beni affet!

Sığınılacak bir nokta vardır elbet ama insanın katiline sığınması dünyanın en büyük ironisi bana göre. Canını acıtıyor ama dönüp dolaşıp yine de kendini onun kollarına bırakıp teselli buluyorsun.

Ama ben toprak değil, insan kurduyum!

İçimde kavimler helak oluyor.

Şimdi buna inanıp hatalar yapacaksın, sonra bir başka şeye. İnanç bile günde yalnızca iki kere doğruyu gösterir olmuş.

Bence Tanrı’nın çektiği fotoğraflarda çok güzel çıkıyorsun.

Bir başkası gelse bileğimi kesse acır, ben gelsem tokadı indirsem suratıma, ölürüm.

Bir tek insan bilir.

Kendini çok çok yüksek bir yerden, yerçekimine doğru, sırt üstü bırakmak.

O merdivenin dibinde, benim dünyamdan o kadar uzaktı ki...

Yüzeye çıkmadan nefes alıyorsam ve hâlâ dipteysem o zaman bu bir yanılsamadır.

Delilik aklın kaçış yoludur.

İnsan acıdan kaçmak için mutluluğa koşarken aslında acıdan kaçarken mutluluktan da kaçtığının farkında değildir. Biri olmazsa diğerini bilemezdik.

Ve hep denize doğru kaçışlar...

Sizin kadar küçük bir dünyaya sahip değilim, size verdiğim büyük dünyanın sahibiyim.

Tanrı ona bu elbiseyi bahşetmişti. Bu O’nun en güzel giysisiydi şüphesiz.

Her şeyi biliyordum ama kalbi hiçbir zaman çözemedim.

Ne güzel bir hikayesi vardı bitişinin...