Ahmet Telli

Dudaklarımı kanatırcasına,ısırıyorum günlerdir,her sözcük dilimin ucunda küfre dönüşüyor çünkü. Bir gök gürlese bari diyorumbir sağanak patlasa bitse bu sessizlik.

Dinlendiriyor yüreğimi kafamı bedenimi serin okşayışlarıyla doğa Dinliyorum en güzel türküsünü kurdun kuşun Uçmak için kanat aramıyorum.

Bütün gece balkonda sokağı ve sessizliği dinledim. Elimde bir bardak demli çay, Ve gökyüzünde yıldızlar. İnsan yorulur bazen insan olmaktan.

Ayağı kayan bir çocuk kadar şaşkınım, bilemedim düz yolda yürümenin imlâsını. Kanayan dizlerime bakıp da ağlamayı öğrenemediğim gibi.

Bunca acıyı bunca aşkı nasıl da sığdırmışsın yüreğine istersen al köy kendi ellerinle ...fırtınaları da sen yüreğin kadar büyüksün unutma.

Suya düşen bir karanfilse yüreğin, bırak kendini ırmağın türküsüne gülüm vursun seni o taştan bu taşa o çağlayandan bu çağlayana.

Burada yağmur yağıyor ama sen şemsiyeni almadan gel yine de. özletiyor bu çılgın sağanak seni sırılsıklam özletiyor biliyor musun.

Ve ne kadar az konuşur olduk gün boyu, Birden ayrımsadık ki ayrılık orda başlıyor, Tam da susuşların birbirine eklendiği yerde.

Ömrüm diyorum şimdi ömrüm üzgün bir çocuksun sen ve yalnız öyle kal çünkü bu dünyada sana en çok mutsuzluk yakışıyor.

Sessizce çekip gidiyorum şimdi, sessiz ve kimliksiz, belki yine gelirim, sesime ses veren olursa bir gün.

Yine de kalmış olabilir, Küçücük bir mavilik gökyüzüne, Bir sevda kırıntısı, Avuç içi kadar bir umut.

Hiç kimse bir aşkı onarmaya kalkmasın, kaybedilmeye değer en güzel anında bitirilmişse eğer.

Şimdi beni uçurumdan atsan, düşene kadar aklımdaki tek şey; sırtıma değen ellerin olurdu.

Gün biter gülüşün kalır bende. Kavgadan uzak kalmışsan, sevdadan da uzaksın demektir.

Gidenler nerde kaldılar, özledim gülüşlerini, Bir kenti güzelleştiren yalnız onlardı sanki.

Gidersen yıkılır bu kent, kuşlar da ölürbir nehir gibi susarım yüzünün deltasında.

Her aşk bir ayrılık gizler, ayrılıklarsa bir merhabanın sıcaklığını taşır kendisinde.

Bitmeli bu bekleyiş, bu suskunluk bitmeli, Bitmeli bu karanlığın ıslıkları artık.

Kapağı açılmayan kitaplar, unutulmuş aşklar gibidir. Kitaplardan söz edelim.

Gidersen yıkılır bu kent kuşlar da ölür bir tufan olurum sustuğun her yerde.

Sessizliği dinliyorum şimdi ve soluğunu sustuğun yerde bir şeyler kırılıyor.

Dedi ki; yoruldum insan olmaktan, insan bazen yorulur insan olmaktan.

İnsana en çok şiir yakışıyor. Sonra yeryüzüne yağmur. Gökyüzüne mavi.

Öyle güzel bakma çocuk, Cenneti gördüm diyorum, Delisin diyorlar.