Gözlerim görüyorsa, ellerim tutuyorsa..
Aşkını yüreğimde duyabiliyorsam eğer..
Bir acı gurbet şarkısı gibidir yaşamak
Varsın olsun yine de güzeldir yaşamak..

Fârığ olmam eylesen yüzbin cefâ sevdim seni /
Böyle yazmış alnıma kilk-î kazâ sevdim seni /
Ben bu sözden dönmezem devreyledikçe nüh felek /
Şâhid olsun aşkıma arz u semâ sevdim seni.

Huzurla ölmek istiyorsanız sevmeyiniz.

Huzur sabitlikte, heyecan değişimde, mutluluk küçüklükte, büyüklük aşkta vardır.

Ben senin gözlerinin yalan dolan bakışlarını bile sevdim.

Başını göğsüme sakla sevgilim Güzel saçlarında dolaşsın elim Bir gün ağlayalım, bir gün gülelim Sevişen yaramaz çocuklar gibi

Gökyüzü açık da olsa kapalı da insan sevmedikçe onu göremez.

Konservatuvarın ilk sınıfında hocalarımız bize bazı mesleki anahtarlar verdi: Bunlardan biri ölçülü olmak. Oynarken ölçülü olmak ama ölçülü olmak hayatın her alanına sirayet ettiği zaman insan dengede durabiliyor. Huzurda, mutlulukta, üzüntüde, hatta aşkta ölçülü olmak lazım.

Gözlerini kaçırarak "seni hiç sevmiyorum" demekle gözlerinin içine bakarak "seni çok seviyorum" demek aynı şeylerdir.

Öyle derin ki gözlerin içmeye eğildim de. Bütün güneşleri pırıl pırıl orada gördüm.

Huzur içindeyim biliyor musun, üstümde masmavi yaz göğü, etrafımda çiçeklenen çayırlar, biçilmelerine az kalan yoncalar ve bereketli çayırlarla...

Tüm istediğim kalbin durgunluğu, böylece başlayabilirim karanlıkta yolumu bulmaya ve kalbine girmeye.

Gözlerini eksik yaşanmış bir bahar gibi kullan.

Gökyüzünü seviyorum. Gökyüzüne ne kadar bakarsam bakayım bıkmam, hem bakmak istemediğin zaman da bakmak zorunda değilsindir.

Bu zevk değildi, aramızda ortaya çıkan harikaydı, cennetin huzuruydu.

Ben nerede bir çift göz gördümse tuttum onu güzelce sana tamamladım. Sen binlerce yaşayasın diye yaptım bunu. Bir bunun için yaptım...

Gökyüzüne bakmayanların kalbi daha çabuk kirlenir.

Gözlerin gözlerime değince, su katılıyor rakıya, denizler açılıyor önümde...

Öldürür gözlerin ey yâr elimden ne gelir
Mest oluptur iki hûn-hâr elimden ne gelir

Tekelli düzen, insanın yazgısının, kendi elinde olmadığını yaymaya dayanıyor. Medya ve basının tekelleşmesi ve tekelli düzenle bütünleşmesi sonucunda, medya ve basını, eski zamanların katedral ve kiliseleri, medya patronlarını kardinaller ve sütun yazarlarını vaaz papazları, diğer gazetecileri din hizmetlileri ya da hademe-i hayrat saymanın buradaki çözümlemeye yardımcı olacağını düşünüyorum, 'insanı' edilgen hale getirmek hem daha kolaylaşıyor ve hem de büyük bir yoğunlukla uygulanabiliyor.'İnsan' edilgendir. Edilgen 'insan' sürüdür. Sürülerde ise aşk yoktur.