Canından korkanlar herkesten şüphelenirler.

Zayıf biri karar vermeden önce şüphe duyar. Güçlü biri ise karar verdikten sonra.

Pek çok muazzam gerçek vardır ki inkar etmediğimiz ama yine de tam olarak inanmadığımız.

Kendimi hiçbir dönemde güvenli ve huzurlu hissetmedim.

Ülke futbolunu ve ülkeyi yönetenlerden şüphe duyuyorum.

İnsanlara güvensizim, asıl karanlığım bu benim.

Gerçekten de, insanlar bildiklerindense bilmeyip anlamadıkları şeylere inanırlar.

Herkes bilir ki, bütün canlı varlıklarda açgözlülüğün nedeni ya korku ya da yoksulluktur. İnsanda ise, bazen yalnız kendini beğenmişlikten gelir açgözlülük. Çünkü faydasız ve boş şeyleri gösterişle ortaya serip, başkalarından üstün geçinmeyi şanlı bir iş sayar insanlar.

İnsanoğlunu zaten açgözlü ve pisboğaz davranmaya iten de yoksunluk korkusu değil midir?

Yalnız kalma potansiyeli zayıf olanlar, masum olaylara felaket senaryosu yazarlar.

Milliyetçilik, anarşistlik siyasi özellikler değildir, insan işletim sistemleridir.

İnsan alacakaranlık canlısıdır, şüpheci, fırsatçı, avcı...

Mizah, neredeyse her zaman makyaj yapmış öfkedir sanırım.

İçgüdüsel tutkular akılcı çıkarlardan daha güçlüdür.

Hoşa gitmeyen bir fikrin doğru olmadığını düşünmek insanın doğasında var. Eğer bir fikir bir insanın hoşuna gitmiyorsa, o zaman o kişinin o fikir aleyhinde argümanlar bulması hiç de zor olmayacaktır.

İnsan özü karanlık bir deniz; fazla açılmaya gelmez.

Kendi çıkarımız hükmü tamamıyla yanlış kılar.

Bizi rahat bırakan kötülükleri seyretmek bize keyif verir.

Tavsiye istediğimizde, genellikle bir suç ortağı ararız.

İnsan ümitsizliğe düştü mü, mağlup kedinin köpeğe saldırması gibi, dilini uzatır.