Güzel olan sevgili değildir, sevgili olan güzeldir.

Nasıl ışık retinaya düşünce bir dizi değişiklik sonunda mucize bir görüntü ortaya çıkarsa, duyu ruha girince de aynısı olur; diyelim açlık ve beraberinde görülen şiddet bir evrilmeden sonra insanlığa karşı intikamcı bir ruh yaratır.

Nefret, başarısızlığa uğramış sevgidir.

İnsan sevince aptallaşır.

Şimdi biliyorum, ne olduğunu Sevginin. Nunc scio quid sit Amor.

Halk sevginin veya alâkanın objesini ortadan kaldırmakla meseleyi kestirme halledeceğini sanır ve sevdiğini öldürür. Biz meselenin dışarıda değil, içimizde halledilebileceğini daha çok anlarız. Çünkü dâva yalnız sevgili ile kendimiz arasında değil, hattâ senin meselende olduğu gibi hiç değil, asıl dâva kendimizle kendimiz arasındadır. Sevgiliyi dışarıda öldürmek neye yarar? İçimizde yaşadığı müddetçe, biz sadece bir şeklin katili olmakla kalırız. Onu içimizde öldürebilmeliyiz. Unutmak budur. Tereddüdün lüzumsuz. Rezil etmek veya öldürmek, yani mânen veya maddeten öldürmek, verdiği zafer gururu ne olursa olsun, meseleyi halletmez.

Gökyüzü açık da olsa kapalı da insan sevmedikçe onu göremez.

Sevmek özgürlüktür...

Bir insana olan özlem iç organlardan daha fazla yer kaplar.

Güzel olan sevgili değildir, sevgili olan güzeldir.

Aşkın gözü kördür derler. Yalan! Seven, sevdiğinde başkalarının gördüğünün en az iki katını görür..

Aşk aklın en soylu zaafıdır.

Sevilenin yanlışı görünmez, sevilmeyenin görüntüsü yanlıştır.

Anlıyorum ki sevmekte niçin ve nasıl kat'iyen yoktur.

Sevmek kafa ile düşünmeyle değildir. Sevmek... Sevmektir işte!

Neden Barbaros'u, onun içinde yaşamak isteyecek kadar seviyordu? Hiçbir yanıt gelmedi sorusuyla buluşmaya. Gelseydi de tanıyamazdı. Çünkü Gonca aşkın IQ düşürücü yan etkisinin altındaydı.

Ve sevgi, ölüm kadar ağırdır.

Birini mükemmel olduğu için sevmezsin. "O" sen sevdiğin için mükemmeldir.

Seni, sendeki beni bulduğum için sevenim...

Birini çok sevmek gibiyim