Basit insanlar, sahip olduklarının kıymetini, elden çıkmadan bilmezler.

Her zaman olduğu gibi, geçirdiğimiz günlerin güzelliğini takdirden acizdik.

Eksikliğimi beni kaybettiğinde anlayacaksın.

Toprak bir gün yağmurun kıymetini anlayacak; fakat o gün yağmur yağmayacak.

Zamanı ve sözleri, dikkatsizce kullanmamayı öğrendim... Çünkü geri alamıyorum.

Zamanın kaybolduğunu bilenler, en çok üzüntü duyanlardır.

Bazı insanlar daha iyi bir yüzyılda yaşamayı hak eder, çünkü iyilik her zaman galip gelmez.

Herkes hak ettiği çağda yaşamaz, yaşasa da nasıl değerlendireceğini bilemez.

Sahte tüfeği kafama dayamış, korkmamı bekliyorsun... Düşüncemin geldiği yere git; kendine yer kap!... Burası benim ilim yerim, kendimle ilgili sorunum varsa, bırak doktorum olan ben uğraşayım. Şeytan yoluna girişleri annem keserdi, giremezdim. Babam için cennet gerekli, ben hep bunu bildim. İçimdeki ateşle oynamaktan yanıyor içim ve bir gün memleketten 750 km ileri gittim. Yarın için bir defans taktiği bulmalıyım. Çok kişiyi öldürdüm, cesetlerinde parmak izim yoktu. Soğukluk içimi ürpertti, damar kanım dondu. Bu yeniden başlamasından korktuğum kaçıncı sondu? Canım yandığında birkaç hafta bağırdım... Fırçayı elime aldığımda, ilkin anılarımı boyarım. Gelecek adına hiçbir hayâli resme dökemez parmaklarım. İçimde iyiliklerimin dedikodusunu yapan şeytanlarım... Zaman akıp gittikçe, gözlerim daha çok doluyor. Vakit gider, gelmez; işte bu canımı çok sıkıyor. Hata ve yanlışlarım çırılçıplak, o kadar utanç verici ki!.. Benim böyle olmamam gerekirdi.

Bugün varsın, yarın yok! Bu kısa ömürde sevilip, sevmekten başka değer yok. Yıllar ömürü değirmen taşı gibi öğütüyor. Bugün varsın, yarın yok! Kim gelmiş gittiği yerden? Kim görmüş cenneti, cehennemi? Hepsi de seni beni avutmak için koca bir yalan.

İnsan bir şey yapmaya hep geç kalırdı.

Aşka harcanmayan zaman, ziyandır.

Suyun değeri, kuyu kuruyunca anlaşılır.

Yaşadığımı sanıyordum ben, oysa sadece hayata hazırlanıyormuşum.

İnsan, işine, işsiz kalıncaya kadar küfreder.

Geçmişi unutan, şimdiyi ihmal eden, gelecekten korkan insanların ömrü çok daha kısa, çok daha karışıktır. Son anlarını yaşarken zavallılar çok geç farkına varırlar ki zamanı bir hiç uğruna didinip geçirmişlerdir.

Onurumuz biz onu terk etmeden, bizi terk etmeyecek tek şeydir.

Şeylerin değerini ancak onları yitirdiğimizde anlarız.

İnsanları iki gruba ayırırız: Zaman harcamaya değer fikirleri olan insanlar ve olmayanlar.

Bir kişiye gerektiğinden fazla değer verirsen, ya onu kaybedersin ya da kendini mahvedersin.