Hayatın iyi, uslu bir seyircisi olmaktansa hayatın içinde başarısız bir adam olmak bin kere daha iyidir. İyi bir boks seyircisi olmaktansa, kötü bir boksör olmayı göze almak daha iyidir.

Okumayı bilen bir kimse, kendini yüceltme, çok yönlü olabilme, yaşamını ilginç, üstün ve kusursuz yapabilme gücüne de sahip demektir.

Hayatın erken dönemlerinde birkaç başarısızlık yapmanın en büyük pratik faydası vardır.

İlk öğretmen, ilk bilgi veren insan annedir. Buradan hareketle eskilerimiz anneye 'öğreten, terbiye eden' anlamında 'mürebbiye' derlerdi; mürebbiye ile Rabb aynı kökten sözcüklerdir.

Bir insan için ahlak terbiyesi ekmek ve elbiseden daha lüzumludur.

Hayat sadece iki şey için güzeldir. Matematiği keşfetme ve öğretme.

Öğrenciler, başarısızlığa mahkum olduklarını önceden garanti eden öğretmenleri nadiren hayal kırıklığına uğratırlar.

Terbiyenin gâyesi, insanlarda bulunan kabiliyetleri geliştirmektir.

Güzel adetler kullanıldığı ölçüde pekişir, sağlamlaşır. Şayet ihmal edilirse silinip gider. Gençler ve çocuklar bunu bilemez. Öyleyse bu onlara kabul ettirlip yaptırılır.

Okulda öğrendiklerimi unutmak için on beş yılımı harcadım.

Kitapların gayesi insanlar dürüst, terbiyeli ve çalışkan olmayı öğretmektir.

“Olsaydım.” kendimizle hesaplaşmanın ikinci adımı ya da bir başka adıdır.

Yükselmek ile gülünç düşmek arasında ancak tek bir adım vardır.

Terbiye ana kucağından başlar; her söylenilen kelime, çocuğun şahsiyetine konan bir tuğladır.

Sinemayı çok önemli bir iletişim aracı olarak görüyorum. Hayatı anlatıyor. Okulda bir yılda zor verilen eğitimi 2 saatte sinema karşısında verebiliyorsun ve daha çok etkileyebiliyor.

Büyüklerin çocuklardan alacağı bir ders vardır; başarısızlığa uğramaktan utanmamak, toparlanıp bir daha denemek. Ama büyükler olarak bizim çoğumuz öylesine korkak, öylesine çekingen, öylesine 'temkinli' ve bu yüzden de öylesine içine kapanık ve öylesine yüreksiziz ki, birçok insanın başarısızlığa uğramasının nedeni işte bundan başka bir şey değildir. Orta yaşlıların pek çoğu başarısızlıktan kendilerini emekliye ayırmışlardır çoktan.

Ağaç yaşken eğilir.

İnsan disipline boyun eğdirilmelidir.

Ben çocukken annem bana hep hayatın anahtarının mutluluk olduğunu anlatırdı. Okula gitmeye başladığım zaman, sınavda bana 'Büyüyünce ne olmak istiyorsun?' diye sordular. Ben de onlara 'Mutlu olmak istiyorum' diye cevap verdim. Onlar bana, soruyu anlamadığımı söylediler. Ben de onlara, hayatı anlamadıklarını söyledim.

Eğitim hayata hazırlık değildir. Eğitim hayatın ta kendisidir.