Ne zaman aynadaki yüze baksam, bilmiyorum hangi yüz bana bakıyor.

Adımın ne olduğu önemli de ğil. Nereli olduğum da. Gerçekte ne adım var, ne cinsiyetim; ne yaşım, ne de doğum yerim. Erkek ya da kadın, çocuk ya da yaşlı, dün ya da yarın, Kuzey ya da Güney... İki cins, üç zaman, dört mevsim, dört yön... İçimde birleşir kaynaşırlar.

Günümüzde herkes bir şeylere "yabancıdır".

Kürt kimliğinden dolayı, Alevi kimliğinden dolayı, kadın kimliğinden dolayı bu erkek egemen sistemin, kapitalist modernitenin sizi kendi kimliğinize ne kadar yabancılaştırdığını ilk fark etmeye başladığınızda büyük bir hayret yaşıyorsunuz.

Kimsenin bir başkasına ayıracak zamanı yoktur.

Giderek, her şeyden vazgeçe vazgeçe, sanki bir başkası oldum.

Siz bir geçmiş olduğunuz kadar bir geleceksiniz de.

Geçmişe bakarken her şeye rağmen, içimde derin bir hüzün duymaktayım. Değişen dünya ile beraber kaybolan yıllarda yalnız gençliğimiz değil, sevdiğimiz hemen her şey yok olup gitti. Bu dünya bizim dünyamız bile değil artık.

Gökyüzü ve yeryüzü aynı renk olduğunda kaybedeceğiniz ilk şey uzamdır. Uzamı yitirdiğinizde zamanı yitirmemek için çok zamanınız kalmamış olabilir ve genellikle öyle olur.

Moderniteyle birlikte, yaşanmış zaman gözden kaybolur; zaman bir kaynağa dönüşür.

Aynı "insan" olabilirim, ancak asla eskiden olduğum kişi olmam.

Bildiğim dünyanın dışına çıkmıştım, dönüş yolunu bulamıyordum.

Kökleri topraktan dışarı çıkan bir ağaç gibiyim.

Her sabah uyandığımda hayata karışmak için özel bir çaba sarf ediyorum. Yüzüme taktığım maske mi gerçek, yoksa altında saklı olan ve benim “ben” demekten çekinmediğim varlık mı? Her şey sahte, gerçekten nasıl güldüğümü bile hatırlamıyorum. Yüzüm, gülüşüm, bakışlarım önceden tasarlanmış, dış dünyadan korunmak için bir kabuk gibi kullanıyorum onları. Sesime bile dayanmam mümkün değil.

Cümleye başlarken başka insandım, bitince başka insan.

Zaman labirentinde yolunu kaybetmişsin. Her şeyden önemlisi, oradan çıkmayı sen de hiç istemiyorsun. Değil mi?

Aynaya bakıp kendini tanıyamamak, insanın kendi anılarını bir başkası yaşamış gibi anlatması, dünyanın kendisi dahil üzerindeki hiçbir şeye kayda değer bir varoluş nedeni bulamamak ve zihnin bedenden binlerce kilometre uzakta olması kadar korkunç ki...Yoruldum çok yorgunum... Yeryüzüne inme zamanı...

Bir kapıyı açan kişi ile kapayan kişi aynı varlık mıdır?

Kapitalizm insanın tüm zamanını çalmakta ve böylece onu köleleştirmektedir. İnsanların artık daha fazla para kazanmaktan başka bir amacı yoktur, bu daha fazla para daha az entelektüel faaliyet, daha az insani yaşamdır.

Zamanla herkes, kendisi için var olma gereksinimini duyar.