Benim merak ettiğim ölümden sonra değil, doğumdan sonra hayat olup olmadığı.

Doğmak ve ölmek kolaydı. Zor olan hayatın kendisiydi.

Ölecek ağaçlar hazin biçimde çiçek açar, birini doğurmak daima kendini öldürerek olur.

Ölüme külden başka bir şey bırakma.

Hayat bir kuruluşun değil, bir yıkılışın ifadesidir. Neden doğuyoruz? Ölmek için neden kuruyoruz? Yıkmak için.

Ölümden sonra doğduğundan önce neysen o olacaksın.

Doğduğumuz dakika ölüm cezasına çarptırılmışızdır zaten.

Bizler öleceğiz ve bu yüzden şanslı olanlarız. Pek çok insan hiç ölmeyecek çünkü hiç doğmadılar.

Benim yaşımda, genellikle ölümden korkup korkmadığım sorulur ve cevabım her zaman, doğumdan korktuğunu hatırlayamıyorum.

Düşünce ve yaşam konusunda, her birimiz için durum, doğumdan önce de ölümden sonra da aynıdır.

Amerika'nın bünyesine uğursuz bir kurt gibi giren ırkçılık kanserinin kökünü kurutabilecek bir gerçeğin mayasını tutturmuş olarak, fersiz de olsa bir ışık bırakarak ölürsem, ne mutlu bana! Bu takdirde, şan Allah'a mahsustur. Benim olan tek şey ise günahlarımdır.

Doğanlar hem yaşamayı hem de ölümü kabullenirler ve arkalarında çocuklar bırakırlar; böylece ölüm yeniden doğar.

Çok sık sorulan bir soru ise şudur: "Ölüm ne zaman başlar?" Muhtemelen doğumda.

Hayatımızdaki en önemli doğum evlilik ya da ölüm değildir Ama gastrulasyondur.

Ah işte, dünyanın yolu bu doğumlar ve ölümler, doğumlar ve ölümler.

İnsan için yalnız üç olay vardı: doğmak, yaşamak ve ölmek. İnsan doğduğunun farkında değildir, ölüm korkusuyla da acı çeker ve genellikle de yaşamayı unutur.

Doğduğum gün başladı ölümümün reftarı. Yürüyor bana doğru, aheste aheste.

Ölüm, kokuşup çürümek ise doğum onun başlangıcı olan bir yaradır.

Ölümden sonra size ne olacağını düşündüğünüzde, doğumdan önce size ne olduğu üzerine de düşünün. Bir yere gitmeyi planlıyorsanız, zaten bir yerden gelmişsinizdir.

Doğanlar hem yaşamayı hem de ölümü kabullenirler ve arkalarında çocuklar bırakırlar; böylece ölüm yeniden doğar.