Küçüklüğümden beri fırsatını bulduğum her zaman defterlere, duvarlara bulduğum her yere çizimler yapıyordum. O yaşlardan itibaren amacım bir çizer olmak ve ileride animasyon filmler yapmaktı. İnşaat mühendisliği bölümü okumam bazı koşullandırmalarla gelişti. Bizim zamanımızda doktor veya mühendis olmayana kız vermezlerdi. En seçkin meslekler onlar görünüyordu. O zamanlar çizerlik ya da animasyon yapımcılığı gibi hayal üstü bir alanın para kazandıracağı ya da insanın yaşamını sürdürebileceği bir meslek olarak görünmüyordu.

Ömür boyu kahramanlık yapan erkeklerde bitmez bir anne sevdası vardır.

Her şeyi birkaç defa kontrol etmeden rahat edemeyen insanlar, çocukluklarında arkalarına öngörülebilir ve sürdürülebilir bir anne desteği alamamışlardır, onun için yetişkinliklerinde kendilerine güvenli bir zemin sağlayacak mekan, insan ve olayların sağlamlığını sık sık kontrol etme ihtiyacı duyarlar.

Normal olmak zorunda değilsiniz, dışarı çıkın ve tüm hayallerinizi gerçekleştirin.

Ne çocukluktu ama. Annem beni hiç kendi sütüyle beslemedi. Beni arkadaşı gibi sevdiğini söylerdi.

Hayat kısa. Çok kısa... Halen yiyebiliyorsanız, anne reçeli yiyin.

Çok küçük yaşlarda zaten madalya alanları seyredip ‘Bir gün böyle olmalıyım’ diyordum. Hayalini kurduğum bir şeydi, 15 yaşında da Dünya Şampiyonu oldum, 33 yaşına kadar da devamı geldi.

Senin hayallerine inanıyorum. Senin için.

Sorun çaresizlik değil, isteksizlik. İsteksiziz, çünkü çocuklukta bize uygulanan ilk şey, içimizdeki isteği öldürmektir.

Gençlik düşlerinizi koruyun.

Sahici olan, yani çocukluğumuzda hayalini kurduğumuz hayat. Sahte olan, yani yetişkinliğimizde başkalarıyla paylaştığımız hayat.

Yarınlar düşlerinin güzelliğine inananlarındır.

Gerçekte yapmayı istediğin şeyi yapmaya çalışmaktan vazgeçme. Bence aşkın ve ilhamın olduğu hiçbir yerde yanlış yola sapamazsın.

Işığım Rap'ti benim, ışığım annemdi, ışığım tekti benim, gerisi nefretti!

1890 yılında ada Türk iken Girit’te doğdum. Babam, Türkiye’nin Atina Sefiri oldu. Falerin’da ilk evi babam yaptırdı. Üç dört yaşındayken, küçük kardeşimle Parthenon'un mermerleri arasında oynardık. Bir gün kayıkta, kayıkçı deniz aynasını denize tuttu. Denizaltı alemini görünce, tokat yemiş gibi sarsıldım.

Küçükken ailemi vejeteryan sanardım. meğer fakirmişiz.

Evet, 7 yaşındaydım. Ben mahkeme tarafından babaya verildim. Annem yalnızdı çünkü. “İstediğim gibi bakamam ben” demiş. Babaanne de evde var diye mahkeme babaya vermiş. Babaannemle dedem baktı bana. Annemi çok az görebildim. Aralarındaki kavgadan kaynaklanan problemlerden de çok etkilendim. Babam müzisyendi, onunla gezdim.

Anılarımız ne kadar güçlüyse, hayallerimiz de o kadar güçlü olmalı. Çünkü anılarımız hayallerimizden ağır bastığında yaşlanırız.

Bir gün bir baktım, okula bir sinema geldi, resimler gımıldayıp duru vallahi.

Kitap imzalıyordum, bir yaşlı beyefendi geldi, kulağıma eğildi, neden kalpak, dedi ve ben de 1918 yılındayız ve o zaman devrimciler kalpak giyiyorlardı, cevabını verdim. Çok sevindi, ben de öyle düşündüm, diyordu. Çocuklar misali sevinçle ayrıldı ve arkasından baktım, on sekiz yaşında gidiyordu.