İnsan kendi içinde kesinlikle bir bütün değildir, homojen değildir; içinde ne var ne yok karışır, bir an bir insandır bir an sonra başka bir insan.

Giderek, her şeyden vazgeçe vazgeçe, sanki bir başkası oldum.

Düne geri dönemem, çünkü o zaman bir başkasıydım ben.

Aynı "insan" olabilirim, ancak asla eskiden olduğum kişi olmam.

Beni ben olduğum için istemiyorlar, çünkü ben, hala istemedikleri eski benim.

Cümleye başlarken başka insandım, bitince başka insan.

Bir kapıyı açan kişi ile kapayan kişi aynı varlık mıdır?

Bu benim rapim, bu benim şiirim, bu benim derinim, bu benim bendim, bu benim eserim, bu benim ta kendim... Ta kendim… Ta kendim… Ta kendim...

Bu ses benim, dinle dinle dinle... Uygunsuzca gidişlerin, yolunu kesen haydut benim. Bildiklerimden eminim, yaptıklarıma kefilim; gidenlerime vedâyım, gelenlerime mîrim.

Damla biraz daha küçük veya büyük olamayacağı gibi ben de biraz daha şöyle biraz daha böyle olamam.

Bence insanın adı onunla en az ilgili olan yanıdır. Doğar doğmaz, o bilmeden başkaları veriyor. Ama yapışıp kalıyor ona. Onsuz olamıyor...

Ben çok büyüğüm, içimde çokluğu barındırıyorum.

Kendini özgür bırakmak bir şeydi, o özgür benliğin sahibi olduğunu iddia etmek başka bir şeydi.

Şu istikrarlı toplum safsatası da nedir? Dalga geçiyorsunuz herhalde. Doğa istikrarlı değil. Yaşam istikrarlı değil. İstikrar doğal değil.

Yaşadıklarımıza birer ad verirsek biyografimizi, onlardan birer öykü çıkarırsak benliğimizi oluştururuz.

Taklit, taklit edilenle bütünleşme yanılsaması yaratarak, taklit edenin varolmama korkusunu giderir.

Kendine sınır koymak, kendini kendin olmayandan arındırmaktır.

Kişide yanlış bir zaman algısı olmalı ki benlik algısı oluşabilsin.

Kimliğimiz, kendimizi algılama ile toplumun algılaması arasındaki uzlaşma çabalarının tümüdür.

İnsan gövdesine başkalaşarak kendine "ben" der.