On ile ya eşek öler, ya Teymürleng ya da men.

Gün ola devran döne. Umut yetişe.

Sen gel bizi yeni vakitlere çıkar.

Hiç ummadığın yerde, nâgâh açılır perde, derman erişir derde.

Biz zamanın çocuklarıyız ve zaman ümittir.

Yarın: Umutların, kestirimlerin, beklentilerin iskambil piramidi!

Tek bir günün sırası gelsin diye yaşam boyu bekliyoruz.

Sabır... Üstünde kara bulutlar olan bir grilikti sabır. Umuduysa sarıya boyuyordum; tıpkı sabahları birkaç saat görebildiğimiz güneş gibi. Hemen gökte yükselip evin ardından gözden kayboluyor ve sonsuz bir maviliği seyretmek zorunda bırakıyordu bizi.

İşte ben hep böyle garip mahzun, Bir şey beklermişcesine yaşıyorum…

İlle de güzel şeyler bekliyorsan, bak, güzel bir gerçek söyleyeyim sana. Her yeşilliğin mutlaka çiçeği olması gerektiğini düşündüm.

Şimdinin anlamlı olması içinde gelecek olmasındandır.

Murada ermedim diye düşüne düşüne kalbini yakma, kardeşim. Çünkü her gecenin gündüzü vardır.

Kadınların yatakta yapmayı en sevdikleri şey kahvaltıdır.

Umutla yolculuk etmek, gidilecek yere varmaktan çok daha güzeldir.

Hayallerimizin gerçek olacağı günler gelecektir.

Gelecek, umut pırıltısıyla çağırıyordu.

Nihayet, gece, içinden ne renkte bir sabah çıkacağı bilinmediği için ümide de hayli pay bırakan bir kapalı kutudur.

Hiçbir şey iyi olmayacak. Ama gün doğmadan neler doğar!

İyi şeyler birdenbire olur; bu kadar bekletmez insanı. Sürüncemede kalan heyecanlardan ancak kötü şeyler çıkar. Ya da hiçbir şey çıkmaz.

Yarınlardan umudunu kesince kişi, beklemenin boş olduğunu anlayınca arkaya dönüp dünlere sarılmak, dünlere tutunmak istiyor.