Gerçek bir Hristiyan bunalıma girmez veya intihara dair düşünceleri olmaz.

Depresyonumla iyi arkadaş oldum, ah, çok moralim bozuktu ya da hayat korkunç.

Doktorlar anlamadı ama, ben hastayım. Hastalığımı biliyorum: Umutsuzluk , kırgınlık... Ruh çöküntüsü içinde gittikçe kendimden ayrılıp başka bir insan oluyorum.

Güçsüzlük hissim dibi yokmuş gibi görünen derinliklere çöküyordu ve kendimi, içinden çıkmama yarayacak elle tutulur hiçbir şeyin olmadığı bir depresyonun kuyusunda çırpınırken buldum

Depresyon yaşamak istemediğim bir deneyimdi. … Bu, daha neşeli olmayı olacağınızı hayal etmenin yokluğudur. Umudun yokluğu. Bu, üzgün hisstmekten çok farklı, çok ölü bir duygu. Üzüntü yaralıyor ama sağlıklı bir his. Hissedilmesi gerek yani. Depresyon çok farklı.

Bugün sözcüğünü yalnızca o gün intihar edecekler kullanabilir.

Yaşam belki bir urgandır, bir adamın daldan dala kendini astığı.

Yaşam, onun için sarfedilen yaşamak emeğine değmiyorsa, her şey ondan kurtulmamız için bahane oluşturabilir.

İntihar, eylemsiz ölümdür.

Külle bezenip, gülle kandırıldı tüm hayâllerim.

Yunus içine döndü umut, dışına baktı kaos var... Demir atmak istediğim ıslak limanlarda lodos var. Fokurdayan suda kaynayan kıskaçlar; kaynar kazanda ıslık çalıp duran ıstakozlar. Öyle güçlü sesim var ama, kâlpsiz kulağı kulaksız. Canımı ölümlerden çekip almaya bu güç yetersiz... Dinsin ateş arsız,yanık içim alevsiz. Gördüklerim doğruysa, bu çekip gidiş vedâsız... Benimle yaşlandılar ama benden önce ölü anılarım. Şu sudan kabarcıklar, ölüm tanıklarım. Yok ki topum tankım. Ardımdan kaynar, su döker kepçeler; yanar her yer, her yerim. Hepsi gâyet farkındalar, ruhum ölüme dalar. Dalan dalıp gider; dalını terk eder yaprak, ölür. Sesim artık gidercesine güçsüz. Sirenlerim bağırmaktan âciz. Ateşle taciz.

Ince ... Keane ortalıyor, Cantona ... Hiç önemli değil... Hiç önemli değil çocuklar... Hiç önemli değil... Bir gol daha yemeyelim.

Yaşamak için bırakılmış bir yön baktım, yoktu: Ben direnmek için elimden gelin yaptım.

Böyle gecenin hayr umulur mu seherinde?

Biri, saksımızı çiğneyip gitti. Biri, duvarları yıktı, Camları kırdı. Fırtına gelip aramıza serildi. Biri, milyon kere çoğaltıp hüzünleri Her şeyi kötüledi, Bizi yaraladı... Biri şarabımızı döktü, Soğanımızı çaldı. Biri, hiç yoktan vurdu, Kafeste garip kuşumuzu! Ciğerim yanıyor, Yüreğim kanıyor... Solmasaydı gülümüz böyle!

Sırf insanlar intihar etmesin diye çöpe attığım bestelerim var.

Osmanlı evleri yüksek tavanlıydı. Tavanın yüksek oluşu insan ruhunu hem yüceltir, hem de ruha ferahlık ve sükûnet verir. (Alçak tavanlı “daire”lerde ruhumuz bunalıyor, sık sık depresyona giriyoruz).

Bu bulutlar nereye gidiyor? Ben de onlara katılsam, dedi. Ruhumun bu bozgun gecesinde bana sizden başka kim yoldaşlık edebilir?

Karıları ihanet edenlerin hepsi umutsuzluğa kapılsaydı, insanlığın onda biri asardı kendini.

Hayat ne kadar da korkunçtu.