Ölüm olmasaydı, inanç temelli dinin etkisi yok denecek kadar az olurdu. Belli ki ölüm gerçeği bize dayanılmaz geliyor, inanç ise mezara girdikten sonra daha iyi bir hayata kavuşacağımız umudundan besleniyor.

Tanrı'ya inanmak, ölenleri rahatlatmıştı hep. Avundukları tek şey, arkada bıraktıkları çocuklarının üzerinde Tanrı'nın gözü bulunduğuydu.

Ne doğan güne hükmüm geçer, Ne halden anlayan bulunur; Ah aklımdan ölümüm geçer; Sonra bu kuş, bu bahçe, bu nur. Ve gönül Tanrısına der ki: - Pervam yok verdiğin elemden; Her mihnet kabulüm, yeter ki Gün eksilmesin penceremden!

Herkes bir şey aldı götürdü benden
Kimi umutlarımı
Kimi inançlarımı
Kimi en güzel duygularımı
Sen başkalarına benzeme sakın
Hep böyle kal, hep cana yakın
Hep böyle kal, hep böyle kal, Hep bana yakın..

Yaralı bir devi ayaklarının üstüne koyabilmek için kuşak kuşak o devi sırtımızda taşıdık. Yaralarının iyileşeceğine, o devin ayaklarının üstünde duracağına olan inancımı hiç kaybetmedim. Bir gün bu ülke ayaklarının üstünde duracak. O zaman da, masaldaki gibi “sihirli kedinin çizmelerini” giyerek amacına doğru uçarak gidecek.

Müziğin her şeyin üstesinden geleceğinin inancındayız.

Ölümü sevgili gibi kucaklayan ve şehitliği susayan insanlara, esaret teklif etmek çok boş ve gülünçtür...

Ölüm bizi Allah'ımıza kavuşturan en ulvi hadisedir. Dünyaya geldik, onun eserlerini gördük; onun emirlerindeki isabete inandık, onun eserlerine gönlümüzden vurulduk. Şimdi de sevine sevine ona kavuşmayı özlemeliyiz. Ölüm kafirler için bir azap, bir ızdıraptı. Müslümanlar için bir sürur ve saadet olmalıdır.

Ölümü sevgili gibi kucaklayan ve şehitliği susayan insanlara, esaret teklif etmek çok boş ve gülünçtür...

Çarlar ölecektir, Petrolarınız ve Katerinalarınız gibi Nikola da gözleri arkasında gidecektir. Fakat Kafkasya mutlaka kurtulacak hür ve mesut olacaktır. Allah, hak ve vatan uğrunda çarpışanlara yardımcı olsun.

Hak yolunda yuvarlanan, merdane ölür.

Şehadete güle güle giden insanlara karşı ölüm;ancak bir su tabancası kadar tehdit unsuru olabilir.

Ölünceye kadar seni bekleyecekmiş, Sersem. Beni seni beklerken ölmem ki... Beklersem.

Tanrı'ya inanırım. Bir yüce varlığın, böyle bir âlemi meydana getirdiğine inanırım. Ve de, insanların daha doğarken, kaderlerinin yazıldığına inanırım. Ömür çizgisinin, ana karnındayken kesildiğine inanırım.

Siperdeyken, ölümle yüz yüzeyken Tanrı’nın olmadığından emin olursunuz. O nedenle hayatta kalmak için savaşırsınız, bir nefes daha almak için. Her türlü varlıktan medet ummamızın sebebi de budur, çünkü ölmek istemezsiniz. Çünkü kalbinizin derinliklerinde, ölümün oyunun sonu olduğunu bilirsiniz. Ahiret diye bir şey yoktur. Cennet yoktur. Tanrı yoktur. Sadece hiçlik.

Yarın: Umutların, kestirimlerin, beklentilerin iskambil piramidi!

Peygamberlerden ve hakikat uğruna ölmeye hazır olanlardan korkun, çünkü onlar birçok kişiyi de kendileriyle beraber, genellikle kendilerinden önce, bazen de kendilerinin yerine ölüme sürüklerler.

Ben doğrusu birçok şeyden emindim. Hatırlıyorum; çocuklarım, kardeşlerim ‘Sen bunları yazıyorsun ama kim okuyacak ya da yazacak?’ diyorlardı. ‘Birileri okuyacak biliyorum’ diyordum.

Birileri gidiyor, dönmüyordu; birileri ölüyor, bulunmuyordu.

Uzun süredir hayvan gibi yaşıyoruz ama bir melek gibi öleceğim; Tanrı ile yüz yüze geldiğimizde ne denli sevdiğimiz ölçüsüyle yargılanacağız Sevgi kendini kurban edebilmektir.