Ebedi hayatın ne olduğunu bilmem ama, bu dünyadaki hayatımız kötü bir şakadan ibarettir.

Sonsuz uzayda etrafında bir düzine daha küçük kürenin döndüğü yuvarlak, ortası sıcak, üzerindeki küflü tabakanın canlı ve bilinçli varlıklar ürettiği soğuk sert bir kabukla kaplı sayısız aydınlık küre - bu ... gerçek dünya.

Görmüyor muyuz; bocalıyor insan, aranıyor, hep yer değiştiriyor, yükünü atmak ister gibi..

İnsan olmak, dünyada en büyük şeydir.

Her insan dünyaya bir defa gelir. Adam gibi yaşanırsa, bir defa gelmek yeterlidir.

Bizler...kusurlu bir dünyada yaşayan kusurlu kişileriz. Somut biçimde değerlendirilebilecek ya da ölçülebilecek nesneler gibi yaşamıyoruz ki.

Dünyada, sizin koyduğunuz amaç ve anlamdan daha fazlası yoktur.

Bilgi, "dünyayı ve insanı bilme" demektir.

Sevgi, insanın var oluş sorununun yanıtıdır.

Yaşamın belli bir anlamı varsa, demek ki biz hepimiz dikiş tutturamamış insanlarız.

İnsan olan ölümsüzdür!

Kendimi aradım. Bunun dışında bir şey aramaz insan.

Dünya beni bir nokta gibi içeriyor ve yutuyor, ben de onu içeriyorum (anlıyorum).

Sınırı yok bu hiçlik mertebesinin. Tarifi yok dünyadaki sahipsizliğimin.

Zâten inancımız olmasa, vâr olmanın anlamı anlamsızlıktan başka bir anlama gelir miydi?

Dünyada hareketlerini yargılayamayacağımız hiç kimse yoktur! Sizin söylediğiniz sadece bahane.

Şu andaki durumuyla dünyamız, biz insanların yarattığı bir dünyadır. Başka türlü de olabilir.

Nasıl oluyor da insan, yaşamına onca güzellik katmış birini günün birinde bu kadar anlamsız bulabiliyor.

Sevgiler bir bir buharlaşırken artık biliyorduk; Aydınlık yolculuğunu terketmeyen bir avuç insan dışında, herkesin ama herkesin bir kaynama noktası vardı. Dünyanın ar damarı patlamıştı!

Bir duygu, anlaşılmıyorsa, duygu değildir zaten.