Eğer bir şey söyleme konusunda gerçekten kararlıysanız, kelimelerin peşinde koşmaya ne gerek var? İnsanlığa gösteriş yapmaya çalışan süslü konuşmalar, sonbaharda kuru yaprakları hışırdatan rüzgâr gibi sevimsiz ve tatsızdır.

Bazı kısa cümleler, kişiye söylenecek hiçbir şey kalmadığı hissini verme yetenekleri bakımından eşsizdir.

Söz yazar, sükut çizer.

Hayat öyle bir biçimde olmalıydı ki, her anı anlamlı olsun!

Düşüncelerim, ruhum ve bütün anlamlar sessizlikte şekilleniyor. Kainatın fısıltılarını sessizlikte duyuyorum.

Maneviyat kelimesi ”mana” kökünden geliyor. Mana anlam demek. Sizin anlamlarınız varsa maneviyatınız, değerleriniz varsa ahlakınız, kurallarınız varsa dininiz var demektir.

O kadar çok tanımı var ki şiirin. Neredeyse herkes için farklı bir anlamı, farklı bir duruşu var. Yine de insanın kalbinden geçenleri, içinden geldiği gibi ortalığa dökmesi diye bir tanım getirebiliriz belki.. Benim içinse şiir, kendimi ifade etme yöntemi. Bir çeşit konuşma. Ya da hatıralara uğrama metodu. Hayatın koridorlarında savrulup giderken , "bir dakika ben de buradayım" diyebilmektir diye düşünüyorum.

Zannetme ki şöyle böyle bir söz /
Gel sen dahi söyle böyle bir söz.

Sustuğunu bilen olgundur, bildiğini susan değil.

Aynası iştir kişinin söze bakılmaz,

İnsan inciyi denizden çıkarmayı bilmezse, o, ha inci olmuş, ha çakıl taşı!

Az söz erin yüküdür, çok söz hayvan yüküdür.

Ömrünü uzatan bir şey için hayatı harcamak.

Sessizliği bilmeyenlerin sesini dinlemezler.

Ancak bir arayıcı sahip çıkıcı olabilir.

Dünyada hiçbir şey üzülmeye değmez.

Konuşmanın konusu sınırlıdır, fakat susmanın konuları tükenmez..

Hiçbir aptal şölende sessiz olamaz.

Bilgeliğin temeli boş şeylerden hoşlanmamaktır.

Bana öğrettiğin kelimeleri kullanıyorum. Artık hiçbir anlama gelmiyorlarsa, bana başkalarını öğret. Ya da bırak susayım.